Niet sollen met nieuwsgierige bejaarden

Richard Osman is absoluut geen onbekende: In Amerika is hij razend populair als televisiemaker- en presentator, maar dit jaar schreef hij zijn eerste échte boek, namelijk De Moordclub (op donderdag). Het wordt op de markt gebracht als een kruising tussen Agatha Christie en Hendrik Groen, wat zorgt voor de nodige verwachtingen.

De Moordclub (op donderdag) gaat over een clubje bejaarden die op donderdag bij elkaar komen om moorden te onderzoeken. Zij krijgen met agenten Chris en Donna te maken wanneer een vastgoedmakelaar wordt vermoord en proberen hen zoveel mogelijk te ondersteunen in de ontrafeling van het mysterie. Maar ondertussen worden allerlei andere geheimen van het verleden ontrafeld, die wellicht beter geheim hadden kunnen blijven.

Het boek wordt deels geschreven vanuit een alwetende verteller, maar ook deels door middel van het dagboek van Joyce, één van de bejaarden uit de moordclub (op donderdag). Zowel Joyce als deze alwetende verteller schrijven heerlijk humoristisch en nuchter. Hoewel de plot een heleboel onthutsende geheimen en nare mysteries blootlegt en er meermaals over moord wordt gespreken, wordt er heel nuchter over gesproken en worden ze in dezelfde zin genoemd als ‘dat leuke veganistische tentje waar je lekkere brownies met amandelmeel kan eten’.

Wat de karakters allemaal zo interessant maakt, is hun rijke verleden dat ze allemaal hebben meegemaakt. Sommigen leren facetimen met hun dochter die ze missen omdat ze in een ander land zit, waar anderen terugdenken aan hoe ze hun inmiddels overleden man hebben ontmoet.

De vergelijking met zowel Agathie Christie als Hendrik Groen slaat de spijker op zijn kop. De plot heeft een hoop weg van de mysterie-verhalen van Christie. De moordenaar is kundig gekozen en telkens wanneer de lezer dichterbij de waarheid lijkt te komen, komt de volgende plotwending, waardoor je verder weg lijkt te zijn dan ooit. Ook het lugubere karakter van een Agatha Christie verhaal lijkt Osman goed te pakken te hebben gehad. Aan de andere kant lijkt de schrijfstijl op Hendrik Groen, de nuchtere en daarmee grappige toon van de gedachten en gesprekken van de ouderen lezen heerlijk weg en zijn zo eerlijk dat het hilarisch is. Zo wordt de moordclub (op donderdag) telkens de moordclub (op donderdag) genoemd, want het is gewoon een moordclub op donderdag, niet meer, niet minder.

Hoewel er genoeg wapens worden gebruikt in het verhaal, werkt De Moordclub (op donderdag) ontwapenend. De plot is heerlijk spannend en laat je lang genoeg in het ongewisse om door te blijven lezen, waar de schrijfstijl heerlijk nuchter en humoristisch is. De gelijkenis met Agathie Christie en Hendrik Groen is treffend, en elk beginnend, of gevorderd thrillerlezer, kan zijn hart ophalen met dit luchtige verhaal.