Vlotte, wat voorspelbare thriller

Heel Leiden is geschokt wanneer het levenloze lichaam van een jonge studente aan een vlaggenmast van de Leidse studentenvereniging Minerva hangt. De politie staat voor een raadsel, en het onderzoeksteam besluit de net afgestudeerde criminoloog Jackie Laurijssen in te schakelen. De hoop is dat zij door haar jonge leeftijd makkelijker contact kan maken met potentiële getuigen binnen de vereniging.
Terwijl Jackie de studenten ondervraagt, ontdekt ze dat de moordzaak terug te leiden is naar een vermissing uit 1989. Ze komt steeds meer details op het spoor, maar merkt ook dat ze door verschillende partijen wordt tegengewerkt. Hoe dichter Jackie bij de waarheid komt, hoe groter haar rol binnen het team wordt. De bedreigingen aan haar adres worden echter steeds persoonlijker. En dan heeft ze ook nog een geheim voor haar werkgever…

De eerste indruk van de huisgenoten is goed: De kaft spreekt aan door de mooie kleuren en de achternaam van de schrijver wekt de indruk van een Scandinavische thriller, al is het een pseudoniem. De schrijfstijl is heerlijk vlot en ook al wordt er niet vanuit de ik-persoon geschreven, is het heerlijk dat de hoofdstukken kort zijn en er tijdssprongen én perspectiefwisselingen voorkomen, bijvoorbeeld het perspectief van de moordenaar, de slechteriken en natuurlijk criminoloog Jackie. Dit zorgt voor vaart in het verhaal, maar ook voor diepgang: Je weet als lezer immers van het geheim van Jackie en van de verschillende mannen, die absoluut iets op hun kerfstok hebben.

De brute, hedendaagse moorden kunnen worden herleid naar gebeurtenissen uit 1989, waarbij je tot het eind in spanning wordt gehouden wat dit nu zou kunnen zijn. Waar dit uiteindelijk wat voorspelbaar is, zijn er plotwendingen te vinden in de ontknoping en is de maatschappelijke relevantie (een hand boven het hoofd houden van oud studiegenoten en een patriarchische samenleving) belangrijk genoeg om Huisgenoten een actuele, interessante thriller te vinden.

Wat de schrijver ook ontzettend goed gedaan heeft, is het neerzetten van de hoofdpersonages. Al kom je van Jackie niet álles te weten (het is ook het eerste deel van een serie), wordt er een band opgebouwd met een aantal nevenpersonages zoals haar partner Joszef, en krijg je zelfs sympathie voor de moordenaar. Dat is dan nog eens een sterk staaltje schrijfwerk! Ondanks het voorspelbare en abrupte einde, zorgt de duidelijke maatschappijkritiek en de vlotte schrijfstijl er toch voor dat dit een van de betere thrillers van het afgelopen jaar is.