De perfecte vakantie-feelgood

Harriet en Wyn zijn het perfecte stel – ze passen bij elkaar als brood en boter, gin en tonic, David en Victoria Beckham. Elk jaar brengen ze een week door op hun vaste vakantieadres met hun vriendengroep. Maar dit jaar is alles anders. Niet alleen staat het vakantiehuis te koop, maar Harriet en Wyn zijn ook al zes maanden uit elkaar. Omdat dit de laatste keer is dat ze hier samen met iedereen kunnen zijn, besluiten ze een week lang te doen alsof ze nog steeds een koppel zijn. Na jaren van verliefdheid, hoe moeilijk kan het zijn om hun liefde nog één week te faken… in het bijzijn van de mensen die hen het beste kennen?

De plot leek me wel interessant, en sowieso weet Emily Henry wel vaak feelgoodclichés te doorbreken: Een stel exen dat moet doen alsof ze nog bij elkaar zijn terwijl ze voor de laatste keer op vakantie gaan met vrienden. Het verhaal lees je zowel in het verleden (dat wordt aangeduid met de dagen van de week in de vriendenvakantie) als hoofdstukken die bestaan uit flashbacks naar het verleden. Je wilt als lezer dus graag weten hoe de vakantie verder gaat, maar ook waar het mis is gegaan tussen Harriet en Wyn. Je wordt niet teleurgesteld: Het verhaal kent allerlei verrassingen en houdt je bezig.

Het verhaal wordt geschreven vanuit Harriet, maar je krijgt ook een goed beeld van de andere personages. Ik was voornamelijk gecharmeerd van Wyn, maar voelde me weer verbonden met zowel Sabrina als Harriet. Elk personage is zo verschillend en Henry laat hen en hun vriendschap zo tot leven komen op papier, dat je jezelf gaat herkennen in ze en van ze gaat houden. Ook zitten ze op hetzelfde punt in hun leven als ikzelf: Net niet heel volwassen, maar wel in begin kinder/trouwfase. Ik vond het heerlijk hierover te lezen.

Ook de schrijfstijl was lekker: Er werd niks teveel of te weinig gezegd, en dat was super. Ook schrijft Henry met de nodige dosis humor. Al met al was dit het perfecte vakantie-leesvoer: Het speelt zich af in de zomer, gaat over vriendschap en liefde, er is een lach en een traan en het leest lekker weg. Nog steeds niet mijn favoriete genre, maar een goede feelgood.