Gemengde gevoelens voor een piratenfantasy

Ik heb destijds enorm genoten van de Daevebad-trilogie van Chakraborty. De schrijfstijl, de ontwikkeling van de personages, de cultuur die de schrijfster erin wist te verweven, geweldig. Nu de Vertaalzusjes ook de nieuwe Chakraborty gingen vertalen (spoiler, dat hebben ze weer top gedaan) en Boekerij het ging uitgeven, was ik opnieuw zo benieuwd!

Amina Al-Sirafi zou tevreden moeten zijn. Tijdens haar legendarische carrière als een van de beruchtste piraten van de Indische Oceaan heeft ze achterbakse schurken, wraakzuchtige koopmansprinsen, verschillende echtgenoten en een echte demon overleefd. Nu kan ze zich samen met haar familie terugtrekken voor een rustig leven.
Maar wanneer ze wordt opgespoord door de obsceen rijke moeder van een voormalig bemanningslid, krijgt ze een baan aangeboden die geen enkele bandiet ooit zou kunnen weigeren: de ontvoerde dochter van haar kameraad opsporen in ruil voor een koninklijk bedrag. Ze krijgt de kans om een laatste avontuur te beleven op haar geliefde schip de Marawati, recht te doen aan een oude vriend en een fortuin te verdienen dat de toekomst van haar familie voor altijd veilig zou stellen. Het lijkt zo’n voor de hand liggende keuze dat het wel Gods wil móét zijn. Hoe dieper Amina in dit avontuur duikt, hoe duidelijker het wordt dat er meer achter deze klus en de verdwijning van het meisje schuilgaat dan haar is verteld. Want het is een risico om een legende te willen zijn, een laatste kans op glorie te willen en net wat meer kracht te willen bemachtigen… het zou haar wel eens haar ziel kunnen kosten.

Laat ik meteen met de deur in huis vallen met het nieuws dat ik veel gemengde gevoelens heb over dit boek. De schrijfstijl is opnieuw geweldig, evenals de vertaling. Er wordt net genoeg beschreven (want je bent wel helemaal in een nieuwe/oud wereld, en de kaart is ook prachtig!) met historie en zelfs brieven van schippers erin verweven, maar er is ook meer dan genoeg dialoog en wat actie. Daar lag het dus absoluut niet aan.

Lag het dan aan de plot? Nee, ook niet. Zoals ik al zei gebeurt er echt genoeg en voelt het hele boek als een quest: Amina krijgt een opdracht in ruil voor geld, zoekt langzaam maar zeker een crew bij elkaar door van plek naar plek te reizen en krijgt ondertussen ook veel meer te weten over het figuur dat het meisje heeft ontvoerd, en wat zijn (en haar) exacte motieven zijn. Het is ook geweldig dat er een verhaal in een verhaal wordt verteld, als het ware praat de schrijver tegen ons, de lezers. Daarnaast is het boek ook historisch accuraat, op de plot na, en heeft Chakraborty ontzettend veel research gedaan voor dit boek. Alleen maar lof.

Waarom dan toch die gemengde gevoelens? Simpelweg omdat het boek me een leesdip opleverde. Ik had telkens niet zoveel zin om het weer op te pakken, en na een stuk of 20 pagina’s kon ik het ook gemakkelijk weer wegleggen. Voor mij is dat geen goed teken. Want hoe tof het boek ook was, het kon me niet echt grijpen en ik heb er ontzettend lang over gedaan. Ik kan echter echt niet ontkennen dat het een goed boek was, want dat is het zeker.