Originele en myterieuze spooky thriller

Ben je thrillerfan, dan ken je J.D. Barker. Door zijn succes met de Horen, Zien, Zwijgen-serie en zijn samenwerkingen met James Patterson is hij nauwelijks uit het internationale thrillerlandschap weg te denken en met Augustus liet hij al zien niet vies te zijn van een uitstapje naar het bovennatuurlijke. Ook Wat ik op zolder bewaar beloofde weer zo'n onheilspellende thriller te worden...

In een slaperig kustplaatsje staat het leven van de zeventienjarige Billy Hasler op het punt een angstaanjagende wending te nemen. Wanneer zijn beste vriend David Spivey een mysterieus huis erft op een nabijgelegen eiland, lijkt het de perfecte plek om hun laatste zomer door te brengen voordat ze naar de universiteit gaan. Geen ouders. Geen problemen. Geen verantwoordelijkheden.
Terwijl ze graven in het duistere verleden van het eiland, wekken de jongens een oud kwaad op en wat begint als een onschuldig zomeravontuur verandert al snel in een nachtmerrie. Want het huis blijkt een markante beheerder te hebben en de regels die zijn opgesteld voor degenen die het huis betreden zijn niet mals...

Als je start met dit boek, laat dan even je vooroordelen voor wat ze zijn. Het is namelijk een thriller met paranormale, horror- en gewoonweg absurde elementen die niet iedereen zou waarderen. Het verhaal heeft ook een hele bijzondere opbouw: Van het perspectief van Billy uit het heden, naar zijn verleden én het perspectief van chief Whaley die erbij komt en tevens het geheim probeert te ontrafelen van het mysterieuze huis. Het is altijd even puzzelen: Hebben we te maken met een betrouwbare hoofdpersoon? Wat is feit en wat is fictie? Je duikt in de geschiedenis van het eiland, en het houdt je in zijn greep. Geen doorsnee verhaal, maar daarom juist erg bijzonder en intrigerend.

De schrijfstijl is goed en door het absurde plot leest het boek lekker weg. De vertaling is prima, al heb ik mijn twijfels over de vertaling van de titel: Het heeft namelijk niets te maken met de zolder maar wel met 'upstairs' (originele, Engelse titel). Tja, ik wil niet op alle slakken zout leggen, maar het klopt gewoon niet helemaal. Waar het verhaal op een gegeven moment veel vaart kreeg, vond ik het ook erg lezen als een film of serie: Er gebeurde veel, de spanning blijft op een hoogtepunt en er is weinig tijd om adem te halen. Ik vond het niet per se een minpunt, maar hierdoor leek het wel een filmscript in plaats van een spannend boek.

Het einde en nawoord van de schrijver vond ik spectaculair, en maken dat ik het boek hoger beoordeel dan ik eigenlijk had gedacht. Daar kan ik natuurlijk niet veel over loslaten, maar vertrouw me als ik zeg dat je er de kriebels van krijgt. Ook de opbouw en de originaliteit van het boek (ik had nog nooit zoiets gelezen) maken dat ik het een dikke voldoende geef. Ik ben benieuwd waar Barker ons nog allemaal mee gaat verrassen.