Emotioneel debuut met een aantal minpuntjes

Dit is hoe het ging is het debuut van Astrid Boonstoppel, een YA-thriller waarmee zij op de shortlist kwam van de Hebban debuutprijs. Het verhaal draait om Cato, die op een nieuwe school terecht komt na te zijn gepest op haar oude school, en een nieuw begin kan maken. In het boek vertelt ze haar verhaal: Dit is hoe het ging.

Allereerst moet ik mijn complimenten uiten over de schrijfstijl en de manier waarop het plot is opgebouwd: Het leest namelijk als een trein en doordat het boek soms passages heeft waarbij Cato direct tot je spreekt, en passages waarbij de politie mensen ondervraagd 'na het incident', wordt je niet verveeld en heeft het een originele draai. Doordat je kan meeleven met Cato komen de emoties ook hard binnen: Het voelt bijna alsof je zelf gepest wordt, en je wilt bijna zelf wraak nemen op de vervelende personen die Cato dit allemaal aandoen.

Ondanks de fijne schrijfstijl en het feit dat de schrijfster de emoties en gedachtegangen van Cato sterk overbrengt, zorgt het gebrek aan identificatie met de hoofdpersoon er toch voor dat het boek niet geweldig is. Cato begon namelijk na een tijdje op mijn zenuwen te werken, tot ik haast 'DOE DAN IETS!' wilde schreeuwen tegen mijn boek. De spanning was voor mij nét iets te weinig om een 'thriller' te zijn, en ook het einde, waar continue naartoe gewerkt wordt, was voor mij helaas erg voorspelbaar.

Ik denk dat mijn hoge verwachtingen van 'Dit is hoe het ging' een rol hebben gespeeld in mijn oordeel. Het positieve wint echter toch van het negatieve, want al met al leest het boek heerlijk weg en is de schrijfstijl van Boonstoppel heerlijk. Een goed boek, maar het mist voor mij nog nét wat identifictie en spanning.