Duister, zinderend en onverwacht verslavend.

Emma Anna weet met Sneeuwwitje het klassieke sprookje volledig te ontdoen van zijn suikerlaagje en er een verhaal van te maken dat smaakt naar nacht, koude mist en een vleug verboden verlangen.

Vanaf de eerste bladzijde voel je de beklemming van Sneeuwwitjes eenzame bestaan. De paleismuren lijken niet alleen van steen, maar ook van angst en geheimen gebouwd. Haar nachtelijke wandelingen door de tuin zijn poëtisch en broos, maar daaronder sluimert een constante dreiging alsof elke schaduw iets kan verbergen dat haar leven zal veranderen.

Wanneer haar vader onder verdachte omstandigheden sterft, versnelt het verhaal als een vallend mes. De stiefmoeder is geen karikaturale booswicht, maar een kille, berekenende kracht die de rillingen over je rug jaagt. De vlucht van Sneeuwwitje het bos in voelt rauw en urgent; geen romantisch vluchten, maar een strijd om te overleven.

De romance ja, die duistere, moreel ingewikkelde romance, wordt langzaam opgebouwd, zodat je als lezer bijna tegen je wil meegesleurd wordt in de aantrekkingskracht tussen prooi en jager. Anna’s schrijfstijl is beeldend, filmisch, en doorspekt met zinnen die je twee keer wilt lezen, omdat ze zo scherp of mooi zijn.

Dit is geen boek voor tere zielen. Er zit geweld in, emotionele manipulatie, en een grimmige sensualiteit die past bij de volwassen hervertelling die het is. Maar wie houdt van sprookjes met scherpe randen, van spanning die onder je huid kruipt, en van een romance die je tegelijkertijd wil aanmoedigen en verbieden, zal Sneeuwwitje in één adem uitlezen.
Een duister sprookje dat je niet in slaap sust, maar juist wakker houdt.