Wie de sleutel past ...

Ik had de vorige werken van deze auteur al gelezen en moet toegeven dat ik er duidelijk een positieve evolutie in zie. Die werk is geschreven zoals "Bloedmaan" met verschillende perspectieven, waarbij je door verschillende ogen kijkt. Waar het bij "Bloedmaan" soms verwarrend leek en op een gegeven moment op het omslachtige af, kan je in dit boek wel echt goed volgen. De auteur begint zijn stijl te perfectioneren.
Zoals bij vorige werken staan bv het uitgangsleven hier ook weer vrij centraal. Het verhaal over Seth Lejeune, die hoofdverdachte is in een serie moorden op jonge vrouwen, die de sleutelmoordenaar genoemd wordt zit knap in elkaar. De jongeman, die een mooie functie heeft binnen het modellenbureau van een goede vriendin, komt terecht in een rollercoaster van spannende situaties. Tot op het einde blijft het boek je op het randje van je stoel houden.
Het is moeilijk om veel over het verhaal te zeggen zonder spoilers. Zoals in een typische Bollé hebben alle personages wel ergens iets op hun kerfstok, waardoor het geheel niet zwart/wit wordt. De donkere kant van de menselijke psyche is prachtig uitgewerkt: verdrongen trauma's, jaloezie, hebzucht, ... De prachtige confrontatie met de kleine kantjes die we soms ook in onszelf kennen, maar dit boek nog huiveringwekkender.
Op het einde is de grens tussen slachtoffer en dader, net als in "Bloedmaan" weer erg dun.
Het boek is vlot geschreven. Het leest als een trein. Ik heb weinig geslapen, omdat ik het in één ruk uitgelezen had. Het was niet enkel het feit dat ik niet meteen een bladwijzer bij de hand had, dat het me onmogelijk maakte het boek opzij te leggen.
Als ik echt ga muggenziften: je, ik heb ergens een typ/zetfoutje gevonden. Verder kan ik enkel afronden naar een welverdiende 5 sterren.