Onleesbaar, niet woke

Uit een straatbibliotheek pakt men weleens wat mee. Met drie weken vakantie voor de boeg zelfs een Vestdijk. Laten we het maar eens proberen, dacht ik. Had ik niet veertig jaar geleden de Koperen tuin met tamelijk genoegen tot mij genomen voor mijn leeslijst? En werd in de vermakelijke literaire podcast De Nieuwe Contrabas onder leiding van Vestdijk-kenner Rob van Essen niet hoog opgegeven van deze grootste (veel)schrijver uit de vorige eeuw?

Helaas, deze greep bleek ernaast. De dokter en het lichte meisje is niet om door te komen. Niet vanwege de oubollige taal, daar was nog wel overheen te komen. Maar waar was de spanningsboog, het begin van een plot? Na honderd pagina's moest ik nog steeds gissen waarom ik lees over een aan vrouwen verslingerd jonge arts die als waarnemer voor huisartsen met een vaste praktijk steeds nieuwe dames op zijn weg vindt. Moedeloos heb ik het lezen gestaakt.

Misschien dat een type Sylvia Witteman er wel wat aan vindt. Het beeld van Nederland begin vijftiger jaren, met hospita's en rangen en standen en omfloerste seks gaat er blijkens haar zaterdagse boekenrubriek in de Volkskrant bij haar als koek in. Ook wie niet vies is van vrouwonvriendelijkheid en afkeer van andere huidskleuren of gezindten komt volop aan zijn trekken. Tsjonge, wat is deze roman niet woke. Uiteraard moet je dat in de context zien van de tijd dat het is geschreven (rond 1950) en de mening van de schrijver niet verwarren met die van het hoofdpersonage.

Kortom: deze roman is niet voor mij, maar voor de specifieke fijnproevers. Voor deze groep lezers: ik zet mijn versie weer terug in het kastje van de straatbibliotheek (te Leiden, Rijnschiekade, ter hoogte van nummer 15).