Onderhoudende verhaallijnen in grijs proza

Het globale verhaal mag na dertig recensies op Hebban bekend worden verondersteld. We volgen vanuit wisselend perspectief het leven van een gezin in een voorstadje van Chicago begin jaren zeventig rond de Kerstmis en Pasen. De vader is hulppredikant, de moeder ondersteunt hem met tegenzin, de oudste zoon studeert elders, de dochter is de mooiste van de klas, de middelste zoon geniaal maar manisch-depressief en de jongste zoon een leuk kind van acht jaar. Het boek richt zich op de de interacties tussen deze zes gezinsleden en hun levenskeuzen (kruispunten).

Sterke punt van de roman is dat Franzen uitgebreid en gedetailleerd de gedachten en het verleden van zijn personages weergeeft, waardoor we met hen mee kunnen voelen en de discrepanties tussen schijn en werkelijkheid ervaren. Ook goed is dat de kruisende verhaallijnen niet voorspelbaar zijn. Als lezer ben je voortdurend benieuw hoe het verhaal zich ontwikkelt, zodat je doorleest.

Franzen probeert ons de tijdgeest mee te geven. Die is progressief en spoelt over het gezin en hun kerk heen en plaatst hen voor keuzes: wel of niet in het leger, wel of niet trouw zijn aan je partner, hoe om te gaan met drugs? Op zich is het interessant dit milieu in die tijd beschreven te zien, vooral hoe dit leidt tot een bijzondere jeugdcultuur bij de kerk. Met de inhoud van dit boek is niets mis.

Wat me na al de lovende recensies wel tegenviel is de schrijfstijl. Deze valt te kenmerken als functioneel, maar heeft verder niets te bieden. Geen mooie zinnen, geen mooie vergelijkingen, nauwelijks beeldspraak. Wel wijdlopig en uitleggerig, vaak in de vorm van show AND tell. Naar het zich laat aanzien heeft Franzen zich ingespannen om het verhaal zo duidelijk mogelijk op papier te krijgen en zijn energie niet gestoken in het eleganter verwoorden en indikken van zijn tekst.

Kruispunt met zijn 571 pagina's schijnt het eerste deel van een drieluik te zijn. Kijk niet echt reikhalzend uit naar die vervolgdelen. Hoewel benieuwd naar het verdere lot van het gezin, zie ik op tegen nog meer van dat grijze proza.