4,5/5* Neem niets als 'vanzelfsprekend' aan.

Voor in het boek lees je twee stukjes uit songteksten; je weet pas later hoe belangrijk deze twee zullen zijn. Ze passen perfect bij twee van de personages; het is een beschrijving van hun karakter.

De proloog heeft als titel “Parijs, 27 juli 2018”. Hierin lees je over drie gebeurtenissen en achteraf blijkt dat je hier al meteen op het verkeerde been wordt gezet door de auteur; dat is knap gedaan.
Het verhaal speelt zich af in verschillende plaatsen, waaronder Zoutelande.

Het veelvuldig wisselen in tijd en plaats heeft tot gevolg dat je goed je aandacht bij het verhaal moet houden zodat je niets mist van hetgeen er gebeurt in de levens van de personages.
Het is indrukwekkend hoe Johnny Bollé deze personages tot leven weet te brengen door de nauwkeurige beschrijvingen van hun gedragingen en hun (on)hebbelijkheden.
De dialogen zijn levensecht waardoor het lijkt alsof je stiekem meeluistert.

Naarmate je verder in het boek leest denk je te weten waar het verhaal naartoe zal gaan, maar niets is minder waar zo zal blijken. De auteur heeft de verschillende verhaallijnen op een ingenieuze manier verweven en pas later in het boek zie je hoe je eigen vermoedens, waarvan je dacht dat ze vanzelfsprekend waren, helemaal van de tafel geveegd worden.

“De eerste keer dat ik de brief lees, kan ik de inhoud niet vatten.
De tweede keer barst ik in tranen uit.
De derde keer wordt ik zó boos dat ik het wel kan uitschreeuwen.
Mijn moeder is een monster.”

Wat leuk was om de eerste thriller van Bollé ‘Egyptisch Blauw’ weer tegen te komen in ‘Bloedmaan’. Een aantal personages uit ‘Egyptisch Blauw’ kom je ook tegen in ‘Bloedmaan’ maar ‘Bloedmaan’ is zonder meer zelfstandig te lezen.
In ‘Bloedmaan’ is de kleur rood nadrukkelijk aanwezig.
Gisteravond (7.5.2020) was er sprake van een Supermaan, toevallig of niet?

“En dan zie ik hem staan. Tussen de fans die nog steeds foto’s nemen van mijn taxi. Mijn hart staat stil maar toch ben ik niet verrast dat hij hier opduikt. Deze keer laat ik de panische angst niet toe, alhoewel hij toch probeert om de baas te worden over mij en mijn rationeel denken. Deze keer wil ik het zeker weten. Wie is die man met dat blauwe hemd die tussen de menigte staat?”

‘Bloedmaan’ is spannend tot en met de laatste bladzijde. Als je begint te lezen is er geen stoppen meer mogelijk totdat je het boek helemaal uit hebt gelezen. Een waarschuwing die door het verhaal is verweven: ‘Neem niets als vanzelfsprekend aan’. Neem deze waarschuwing ter harte en geniet van ‘Bloedmaan’.