Een tijdloos verhaal over liefde, onafhankelijkheid en de dubbele moraal

Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.

Ursula Parrotts 'Ex-vrouw' is een verrassend moderne roman die ondanks zijn jaren twintig-setting nog steeds relevant aanvoelt. Het boek volgt Patricia, een vrouw die in een tijdperk van grote veranderingen wordt geconfronteerd met de complexe realiteit van het moderne huwelijk en de beperkingen die de maatschappij aan vrouwen oplegt.

Het boek begint met ‘Vier jaar geleden ging mijn man bij me weg. Waarom, dat begrijp ik niet helemaal, heb ik nooit gedaan ook.

Het verhaal van deze twee mensen begint veelbelovend: een ogenschijnlijk vrijzinnig stel, Patricia en Peter, dat gelooft in een open relatie. Wanneer de rollen omdraaien en Patricia een affaire heeft, stort hun wereld in.

Wat volgt is een fascinerende studie van een vrouw die zich moet heruitvinden in een wereld die haar weinig ruimte biedt. Patricia's ervaringen als single vrouw in de jaren twintig zijn zowel hartverscheurend als inspirerend. Ze worstelt met eenzaamheid, financiële onzekerheid en de dubbele moraal die mannen en vrouwen scheidt.

Samen met Lucia, met wie ze een appartement deelde, probeerde ze de term ‘ex-vrouw’ te definiëren.
“ ‘Niet iedere vrouw die getrouwd is geweest is er een. Er zijn vrouwen over wie het meer zegt als je weet dat ze dit of dat beroep hebben, of van reizen houden, of naar symfonieconcerten gaan, dan te weten dat ze ooit met deze of gene getrouwd zijn geweest.’
Ze nam me peinzend op. ‘Jij bent een ex-vrouw, Pat, omdat dat het belangrijkste is wat er over je te weten valt…
Het verklaart al het andere, het feit dat je ooit getrouwd was met een man die je heeft verlaten.’ ”

Parrott schildert een levendig beeld van het New York van de roaring twenties, met al zijn glamour en decadentie. De lezer wordt meegezogen in de wereld van jazzclubs, cocktailparty's en modetrends. Tegelijkertijd legt de auteur de vinger op de zere plek: de beperkte keuzes die vrouwen hadden, de druk om te voldoen aan bepaalde schoonheidsidealen en de sociale stigma's die aan een gescheiden vrouw kleefden.

De thema's van onafhankelijkheid, liefde, verlies en het zoeken naar je eigen identiteit zijn universeel en blijven relevant.
Patricia is een complex en gelaagd personage dat je als lezer zowel bewondert als waarmee je medelijden hebt.

“We veinsden zo succesvol dat ik op weg naar het station het idee had dat ik Noel alleen maar op de trein zette naar een volgende opdracht buiten de stad.
Zoals altijd nam hij me mee voorbij de poort naar het perron op Grand Central (hoewel niet-reizigers voor de poort afscheid hoorden te nemen) zodat we nog iets langer konden praten. Zoals altijd zag ik de kruier zijn bagage afhandelen. Zoals altijd liepen we het perron op en gaf Noel me een sigaret.
Het lukte me alleen niet om mijn sigaret vast te houden, naast deze trein. Dus gooide ik hem weg, en Noel die van hem ook.”

'Ex-vrouw' is een tijdloze klassieker die nog steeds de moeite waard is om te lezen. Parrott weet de sociale conventies en dubbelzinnigheden van haar tijd op een meesterlijke manier bloot te leggen. Het is een boek dat je aan het denken zet over de rol van vrouwen in de maatschappij, de complexiteit van menselijke relaties en de kracht van de individuele wil.

Ik heb ‘Ex-vrouw’ graag gelezen.