4½* Hoe je vertrouwen in iemand je afhankelijk kan maken van die ander

Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog.

Pietro en Teresa hebben een stormachtige relatie. Na de zoveelste ruzie komt Teresa met een idee. ‘Vertel me iets wat je nog nooit aan iemand hebt durven vertellen,’zegt ze tegen Pietro. ‘Deel je gruwelijkste geheim, en dan deel ik dat van mij. Zo zijn we voor altijd met elkaar verbonden.’

“In het begin was ik opgelucht. Teresa was tenslotte een weerspannige, twistzieke meid, elke opmerking van mij kreeg een tegenwerping, elke zwakheid van mij een sarcastische sneer. En daar kwam nog bij dat ze niet alleen met mij bekvechtte, maar met iedereen: winkeliers, postbeambten, verkeersagenten, carabinieri, buren, vrienden die de dierbaar waren.”

Kort daarna gaan ze uit elkaar en Teresa vertrekt naar het buitenland. Tot zover ‘voor altijd’, denkt Pietro. Maar dan begint zijn geheim hem te achtervolgen.
Pietro wordt een tijd later verliefd op Nadia en ze krijgen een relatie. Maar een paar dagen voor hun bruiloft duikt Teresa plotseling weer op en Pietro begint zich opnieuw bijzonder ongemakkelijk te voelen.

Ondanks de titel besef je dat het hier niet zozeer om geheimen gaat maar om het iemand in vertrouwen nemen. Het zichzelf blootgeven en daarmee afhankelijk worden van die ander. Een relatie is niet altijd wat het lijkt of wat je ervan verwacht.
Soms zit je verleden je in de weg om te groeien in een relatie en dat is het geval bij Pietro; steeds wanneer vrouwen met hem naar bed willen lijkt hij te blokkeren.

Het tweede deel wordt verteld uit het perspectief van Emma; de dochter van Pietro. De president van de republiek heeft een commissie ingesteld die bezig is een lijst met namen van leraren op te stellen waaruit er drie uit geselecteerd zouden worden die zouden worden bekroond op de nationale dag van het onderwijs. Emma maakt zich sterk om haar vaders naam op die lijst te krijgen. Hierdoor gaat ze meer nadenken over haar vader en hun relatie.

“Mijn vader is geweest: door die telkens herhaalde voltooid tegenwoordige tijd kreeg ik tranen in mijn ogen, ik had die nog nooit zo nadrukkelijk gebezigd. Dat overkomt me ook als ik terugdenk aan decennia geleden, toen hij altijd op het punt stond te vertrekken – hij ging vaak weg – of
vermoeid thuiskwam maar dan toch nog tijd maakte voor mij en mijn broertjes.”

Zoals ook in zijn andere werken is de schrijfstijl van Starnone zo overtuigend dat dat je steeds maar verder wilt lezen.

In het laatste deel vertelt Teresa vanuit haar perspectief over haar relatie met Pietro.

“Ik hield zielsveel van hem, ik had hem in veiligheid willen brengen, maar hij was niet te redden. Op zo’n moment werd ik doodsbang voor de wreedheid van zijn voorhoofd, het woeste omkrullen van zijn bovenlip als ware het een tic, de vervorming van zijn gezicht; ik moest maken dat ik wegkwam. Nee, ik weet echt niet wat ik morgen ga zeggen. Pietro was en is een zeer gevaarlijke man.”

Door de heldere schrijfstijl blijft de spanning tot het einde voelbaar.
De drie delen waaruit het boek bestaat, laten de realiteit elk vanuit een ander perspectief zien. De laatste twee delen zijn een goede aanvulling op het eerste deel, dat het meest uitgebreid is en het best laat zien hoe je vertrouwen in iemand je afhankelijk kan maken van die ander.

Ik heb ‘Geheimen’ graag gelezen.