De fabels van Toon Tel-LEGE-n

In dit dunne boekje vol korte verhalen kijkt de egel in de spiegel en ontdekt zijn egel-heid. Als de schrijver zijn achternaam in spiegelbeeld leest komt hij erachter: De egel, dat ben ik. Nu kan je zeggen: “jaja, ik weet heel goed dat jij, Toon, een mens van vlees en bloed bent en geen egel, mij fop je niet.” Maar als je zo op je gemakje de spiegelende verhalen van de egel op het leven en zichzelf leest dan kom je er vanzelf achter. De egel… dat ben ik óók! En wat zijn wij egels toch grappige wezens met onze stekeligheid en al. Annemarie van Haeringen begreep dat goed en verzorgde de aandoenlijke tekeningetjes van de gespiegelde egel-overdenkingen. Het ene verhaaltje kwam dichterbij mijn egelig-heid dan de andere, zoals De bedoeling van alles, over Nooit, ooit en nu, Vechten met de slaap en over mijn geliefde woordgebruik van eigenlijk in Het woord eigenlijk.

Jammer dat er geen egel of lege in mijn achternaam zit, wel het woord ‘wijn’. Daar kan ik met mate ook veel waarheid in vinden: In vino veritas. Dit is mijn eerste kennismaking met Toon Tellegen, en dan meteen dikke mik zo samen is goed te doen met onze stekels plat op de rug. Het mooiste verhaal vond ik in Pijn en moeheid.
“Pijn is onzichtbaar, maar moeheid is nog veel onzichtbaarder, dacht de egel. Je kunt denken dat je niet moe bent en toch ben je het, maar je kunt niet denken dat je geen pijn hebt en het toch hebben. (…) En als ze elkaar tegenkomen, pijn en moeheid, gaan ze samen verder, zijn ze onafscheidelijk. Pijn schreeuwt harder, moeheid wordt dikker.”