Heel vrolijke en aandoenlijke hofmakerij, in de geest en voetsporen van Jane Austen

Sir Philip zocht een moeder en vond een fantastische vrouw. Met dat laatste was de achtentwintigjarige oude vrijster Eloïse Bridgerton het onmiddellijk en volkomen eens. Het eerste, de op hol geslagen achtjarige tweeling, was een verrassende bijkomende en aanvankelijk confronterende overkomelijkheid bij haar doelbewuste poging om alsnog op de valreep in het huwelijksbootje te stappen. Dat leverde hilarische scènes op. Eloïse had niet iemand nodig die perfect was. Ze zocht alleen iemand die perfect was voor háár. Tegelijkertijd moest ze binnen krappe twee weken ontdekken dat ze méér was dan een ongeduldig persoon die nu meteen alles wil. Een hele hoop gebeurtenissen exploderen in het boek. Haar vier rücksichtslose kuisheidsbewakende dominante broers dragen daartoe stevig bij. Wel met het uiteindelijke resultaat dat ook moeder Violet Bridgerton’s vijfde kind met de liefde van haar leven trouwt. Het huwelijksmoraal geciteerd door Eloïse lijkt een beetje op die van de Beauty and the Beast op het moment dat ze elkaar ontdekken:

“Was dit waar ze haar hele leven op had gewacht? Niet op de hartstocht, niet op het genot dat ze voelde wanneer hij zich in bed bij haar voegde, maar dít. Dit gevoel van welbehagen, van ontspannen kameraadschap, het gevoel dat je had wanneer je naast iemand in een rijtuig zat en tot in je diepste wezen wist dat je daar thuishoorde.”

‘De hand van de gravin’ hoort nu al tot mijn favoriete Bridgerton. Nog zeker drie delen te gaan. Wat een feest!