Een boeiend onderwerp, maar helaas een verwarrende leeservaring.

Ook ik mocht het boek Steeds verder weg van Helena Fox lezen voor de Young Adult Club, op Hebban.
Biz lijkt een doodgewone tiener te zijn, met een grote vriendengroep. Ze woont samen met haar broer en zus bij haar moeder. Toch voelt ze zich niet goed in haar vel. Ze twijfelt over haar seksualiteit, heeft haar beste vriendin gezoend maar niemand mag hier iets van weten. Ook in de vriendengroep voelt ze zich steeds minder op haar gemak. Biz praat ook met haar vader; die overleed toen ze zeven was. Ze ziet hem geregeld verschijnen maar vertelt dit aan niemand. Ze vertelt ook aan niemand iets over de donkere gedachten die door haar hoofd spoken. Wanneer er dan iets gebeurt waardoor Biz compleet het noorden kwijtraakt, laten haar vrienden haar links liggen. Haar vader verdwijnt, en samen met hem haar veiligheid en zekerheid. Biz zakt steeds dieper weg in haar donkere gedachten…Lukt het haar om de psychische aandoening, die zich ontwikkelede na het overlijden van haar vader, te overwinnen? Steeds verder weg is een indringend verhaal over verdriet, vriendschap, jezelf kwijtraken en de lastige weg terug omhoog uit de diepste put waarin je nooit terecht wilde komen.
Mijn verwachtingen waren hooggespannen, maar helaas niet ingelost. Ik las veel goede dingen over Steeds verder weg. Het boek werd op vele sites de hemel in geprezen. Omdat het onderwerp me enorm boeit, verwachtte ik er dus veel van. Helaas bleek al heel snel de ontnuchtering groot te zijn. Het was duidelijk mijn ding niet. Het was voor mij een chaotisch verhaal, dat constant van de hak op de tak sprong. Hierdoor moest ik me, zéker in het begin van het verhaal, goed concentreren om Biz te kunnen volgen. Ik zou het boek zelfs niet opnieuw lezen, tenzij in de originele taal, omdat ik de indruk krijg dat de vertaalde versie niet tot zijn recht komt. Misschien voldoet het dan wél aan mijn verwachtingen?'
Het was voor mij een verwarrende leeservaring. Het ontbreken van de hoofdstukaanduidingen vond ik zelfs enorm storend. Het verhaal schoot naar mijn gevoel alle kanten op, waardoor het voor mij soms moeilijk was om het goed te kunnen volgen. Maar dit kán met Biz haar gedachten te maken hebben. Echt ontspannen heb ik niet kunnen lezen. Ik vond het met momenten zelfs best een raar boek.'
De schrijfstijl van Helena Fox vind ik op zich wel vlot te lezen. Bepaalde stukken zijn goed geschreven, vaak ook heel beeldend. Hierdoor krijg je een heel duidelijk beeld van Biz haar donkere gedachten die plots haar hoofd binnendringen en die overduidelijk een gevolg zijn van het overlijden van haar vader. Naarmate het verhaal vordert, merk je dat Biz steeds verwarder wordt, en steeds méér donkere gedachten krijgt. Je voelt gewoon aankomen dat het fout gaat. Dus wat dat betreft zijn het verhaal en de thematiek, over een post traumatische stress stoornis, prima uitgewerkt. Ik raakte er alleen zelf af en toe enorm van in de war. Maar misschien was dat ook net de bedoeling van de auteur, ervaren hoe het hoofdpersonage zich voelt? Verwarring creëren om zo Biz beter te kunnen begrijpen?
Andere stukken vond ik dan weer veel te kinderlijk. Ook de vele herhalingen lagen mij niet. Het leest op zich wel vlot, maar je moet er echt je hoofd bijhouden om Biz te kunnen volgen.'