Kleurenpalet

List en bedrog, de deels bekende familie Péricourt, tegen de achtergrond van het Franse interbellum: deze roman van Pierre Lemaitre is gewoonweg verrukkelijk. 'De kleuren van de brand' is de opvolger van 'Tot ziens daarboven' maar is ook prima los te lezen.
Centraal staat Madeleine Péricourt, opvolger in de grote bankiersfamilie. Ze komt in een grote spiraal van rampspoed terecht na de begrafenis van haar vader. Of nee, tijdens: "De teraardebestelling van Marcel Péricourt mag dan zijn verstoord en zelfs gewoonweg in een chaos zijn geëindigd, ze begon tenminste op tijd." Met deze eerste zin is de toon gezet en gebruikt Lemaitre direct een vorm van zijn onderkoelde humor, voor zijn lezers welbekend.
Wat verder volgt is een wraakactie van jewelste die jaren duurt, door de benadeelde dames uitgevoerd of uitgevoerd door de hen ingeschakelde dommekrachten (vaak mannen). Gnagna.
De ruim 400 pagina's meer dan waard, mijn conclusie is eigenlijk dat ik Lemaitre gewoon beter vind dan Ken Follett. Deel 3 van deze trilogie ligt op de plank te wachten.
Vertaling: Liesbeth van Nes