Traantje weggepinkt

Soms kom je een pareltje tegen waar je stil van wordt en een traantje wegpinkt aan het einde. Dit was voor mij zo’n boek.

En ik kan je vertellen, ik heb het boek verslonden. Een boek krijgt van mij 5 sterren als het me ontroerd of als ik heel erg blij werd van het verhaal. In dit geval was het vooral ontroering wat heeft gezorgd voor de 5 sterren.

Het verhaal neemt je mee op de missie naar Irak waar Jolene en haar vliegmiep maatje Tami naar toe uitgezonden worden als helikopterpiloot. Geen missie zonder gevaar.
Haar thuisfront is haar jeugdliefde Michael samen met haar twee dochtertjes. Tussen haar en Michael loopt het niet meer en hun huwelijk dreigt op de klippen te lopen. Michael moet omdat Jolene op missie is ineens voor de meiden zorgen, en dat zorgt voor wat uitdagingen.

Tijdens een missie krijgt Jolene een ongeluk en komt ze uiteindelijk thuis. En dan is de grote vraag of ze haar weg naar huis weer vindt.

Het verhaal vond ik erg mooi geschreven, Kirstin neemt je mee in een verhaal over ptss, hoe het leven in het Amerikaanse leger is en hoe heftig een missie kan zijn. Vooral PTSS krijgt de aandacht die het verdient, zowel bij Jolene als bij Michael.

Aan het einde moest ik een traantje wegpinken, ergens prachtig. Ergens het meevoelen met Jolene. Ergens verdrietig dat ik geloof dat er echt mensen zijn die hier doorheen moeten.

Lees het boek, laat je ontroeren en geniet van het prachtige boek van Kirstin Hannah.