Lezersrecensie
Heerlijk tussendoortje
Linde is sinds kort weer vrijgezel, haar prins op het witte paard Edward, heeft het uitgemaakt. En sindsdien slonst ze wat rond en blèrt ze keihard de liedjes mee van Taylor Swift. Edward moest de prins Eric zijn die stralend naar Ariël keek, Linde dus. De prins Philip die de draak versloeg. Maar Edward bleek niet haar sprookjesprins.
Alleen deze quote al: “Animatiefilms horen bij de opvoeding. Punt. Leerkrachten zouden verplicht alle Disneyfilms op school moeten behandelen. In die films zitten echte levenslessen verborgen. Als de regering daar nou eens een vak van zou maken, weten mannen precies wat een vrouw van hen verlangt.”
Sabine laat je als lezer bijna een staande ovatie geven voor bovenstaande quote. Bedoel geef d’r eens ongelijk. Welk kind is niet opgegroeid met Disney? De tragedie in Bambi (ook daar is verdriet), Ariël die benen kreeg (als je echt wil dan kan het) of Sneeuwwitje die wakker gekust werd door haar prins (dus als je maar lang genoeg slaapt is er wel iemand die je wakker maakt). Het laat wel zien dat Disneyfilms een belangrijk deel zijn van onze opvoeding. En dat is ook de mening van Linde, alleen Edward zag het anders.
En dus zit Linde te slonzen op de bank, totdat haar vriendinnen haar broer Jonah inschakelen. Hij blijkt nog over een tegoedbon te beschikken, die recht geeft dat ze een week lang alles doet wat haar broer haar opdraagt. Een complete ramp dus! En dan komt ze ook steeds haar ex tegen, hoe overleeft ze dat?
Vanaf de eerste pagina zat ik al lekker in het verhaal. We beleven het verhaal door de ogen van Linde, die liefdesverdriet heeft. Haar vriendinnen willen daar niks van weten en slepen Linde overal mee naar toe. Ze gaan shoppen en ze gaan uit. Dat levert de nodige hilarische situaties op. Af en toe was het wel wat voorspelbaar. Maar het leuke van dit tussendoortje is dat het zo lekker herkenbaar is, de Disneyfilms maar ook zeker de briefjes met de beloftes erop. Ik hoop dat mijn briefjes in de loop van de jaren wel weggegooid zijn…. Want ja belofte maakt schuld.
Alleen deze quote al: “Animatiefilms horen bij de opvoeding. Punt. Leerkrachten zouden verplicht alle Disneyfilms op school moeten behandelen. In die films zitten echte levenslessen verborgen. Als de regering daar nou eens een vak van zou maken, weten mannen precies wat een vrouw van hen verlangt.”
Sabine laat je als lezer bijna een staande ovatie geven voor bovenstaande quote. Bedoel geef d’r eens ongelijk. Welk kind is niet opgegroeid met Disney? De tragedie in Bambi (ook daar is verdriet), Ariël die benen kreeg (als je echt wil dan kan het) of Sneeuwwitje die wakker gekust werd door haar prins (dus als je maar lang genoeg slaapt is er wel iemand die je wakker maakt). Het laat wel zien dat Disneyfilms een belangrijk deel zijn van onze opvoeding. En dat is ook de mening van Linde, alleen Edward zag het anders.
En dus zit Linde te slonzen op de bank, totdat haar vriendinnen haar broer Jonah inschakelen. Hij blijkt nog over een tegoedbon te beschikken, die recht geeft dat ze een week lang alles doet wat haar broer haar opdraagt. Een complete ramp dus! En dan komt ze ook steeds haar ex tegen, hoe overleeft ze dat?
Vanaf de eerste pagina zat ik al lekker in het verhaal. We beleven het verhaal door de ogen van Linde, die liefdesverdriet heeft. Haar vriendinnen willen daar niks van weten en slepen Linde overal mee naar toe. Ze gaan shoppen en ze gaan uit. Dat levert de nodige hilarische situaties op. Af en toe was het wel wat voorspelbaar. Maar het leuke van dit tussendoortje is dat het zo lekker herkenbaar is, de Disneyfilms maar ook zeker de briefjes met de beloftes erop. Ik hoop dat mijn briefjes in de loop van de jaren wel weggegooid zijn…. Want ja belofte maakt schuld.
1
Reageer op deze recensie
