Pro tempore nog lang geen maandag

Langzaam schuifelde Bryan achter twee breedgebouwde bewakers aan door de lange gang van de zwaarst bewaakte gevangenis van Amerika. Bijna zes jaar zat hij hier nu. Hij viel onder een bijna onmenselijk regime, waarbij hij drieëntwintig uur per dag opgesloten zat in een ruimte van twee bij drie meter en geen enkel contact mocht hebben met anderen. Aan de andere kant van het vertrek stond een man. Bryan bleef op ongeveer een meter van de man staan en wachtte geduldig af wat er zou komen. ‘Meneer Bryan, ik ga er niet omheen draaien. Ik heb het verzoek gekregen u een voorstel te doen, wat ertoe kan leiden dat u deze locatie toch gaat verlaten. Het zou zelfs zo kunnen zijn dat u uw vrijheid weer terugkrijgt.’. Er ontspint zich een sinister spel om de hoogste macht in Amerika, met ongekende consequenties mochten de duistere plannen lukken.

Van dit boek had ik goede recensies gelezen en werd mijn interesse om dit boek te lezen geprikkeld.
Helaas heeft het mijn verwachtingen niet waar kunnen maken.

Het boek bevat ontzettend veel personages. Dusdanig dat ik soms goed na moest denken wie nu precies bij wie hoorde of welke rol iemand vervulde. Dat verminderde al het leesplezier. Soms springt het verhaal ook van de hak op de tak, niet een logische overgang naar een ander deel van het verhaal.

Ook ben ik van mening dat het verhaal zelf erg vergezocht is. Het verhaal verloor mede daardoor de geloofwaardigheid. Soms tot het bizarre aan toe.

Wat ik wel knap vind, is dat het verhaal, hoe onwerkelijk ook, wel goed is beschreven en is uitgewerkt. Bovenstaande commentaren even voor lief nemend.

Derhalve heb ik het boek toch met enig genoegen gelezen, maar ben wel gematigd positief vandaar de drie sterren.