Intermezzo

Intermezzo is het verhaal van twee broers, Peter en Ivan Koubek, die proberen om te gaan met de dood van hun vader. Peter, begin dertig, is een linkse advocaat in Dublin. Hij worstelt met zijn steeds chaotischer wordende privéleven. Ivan, tien jaar jonger, is een bedachtzame schaak-speler en, in zijn opinie, het tegenovergestelde van zijn charismatische broer.
Tijdens een schaakevenement in een kleine stad ontmoet Ivan de zesendertigjarige Margaret, die haar recente echtscheiding probeert te verwerken. Ze vinden elkaar in hun eenzaamheid en er ontstaat een band, maar de kans om betrapt te worden hangt als een schaduw boven hen. In de tussentijd lukt het Peter maar niet om zijn relaties op orde te krijgen – met zijn eerste liefde Sylvia en met Naomi, een student. Hoe meer hij probeert zijn gevoelens onder controle te krijgen, hoe meer zijn leven uit de bocht vliegt. Beide broers zoeken troost bij vrouwen; een onderbreking van hun rouw, schuldgevoel en wanhoop. Maar het liefhebben van anderen is moeilijker dan het in eerste instantie lijkt.

Dit is het eerste boek wat ik van deze auteur gelezen heb. Ik moet zeggen dat ik de schrijfstijl niet prettig vond. het waren lange lappen tekst waardoor de aandacht verslapte. Het verhaal is op momenten ook langdradig. Had wat meer vaart in gemogen. Ik begrijp de hype rondom dit boek enerzijds wel en anderzijds helemaal niet.
Ik begrijp het omdat het mooi beschrijft hoe verschillende mensen kunnen reageren als ze iemand verliezen die dicht bij hun staat. Hoe iedereen anders met rouw omgaat en daar anders op reageert.
Anderzijds begrijp ik het niet omdat het op sommige momenten onrealistisch overkomt en er niemand opstaat die ziet dat de ander verdrinkt in verdriet.

Wel laat het boek zien dat het hebben van mensen om je heen, die je steunen en bij wie je mag uithuilen belangrijk zijn als je iemand verliest die dicht bij je staat.

Misschien was het voor mij niet het goede moment om dit boek te lezen. Ik ben recent mijn moeder verloren. Ik snap dat iedereen anders rouwt, maar hier herkende ik mij toch niet in. Wel in het feit dat je je kunt verstoppen in allerlei andere activiteiten. Zorgen dat je bezig blijft, maar het is aan je dierbaren om dit te doorzien en je te helpen bij je rouw en samen rouwen. Dan is de verwerking des te wezenlijker.

Ik wil niet zeggen dat deze weg gemakkelijk is. Want ik mis mijn moeder nog elke dag, elk moment van de dag. En tuurlijk zijn er momenten dat ik het even niet trek, maar heb dat wel lieve mensen om me heen die me steunen en een schouder aanbieden. Die me overeind houden en ingrijpen op het moment dat het niet lukt om overeind te blijven.

Dat mistte ik een beetje in het boek. Maar misschien ben ik teveel gekleurd.

Verder een aardig verhaal over twee broers die omgaan het rouw en verlies en dat ieder op hun eigen manier doen.