De moord in kamer 11

Geheugenexpert Olivia Finn krijgt een dringend telefoontje van de politie in Parijs: haar Franse grootmoeder, Josephine Benoit, beweert dat ze aan het einde van de Tweede Wereldoorlog een moord heeft gepleegd. Olivia reist af naar de Franse hoofdstad
en treft haar verward aan. Josephine houdt echter vol dat ze zich de moord nu pas herinnert. Nog verontrustender is het feit dat het hotelarchief aantoont dat er destijds inderdaad een vrouw is gestorven in de bewuste kamer.

Wat is er die fatale nacht echt gebeurd in Hotel Lutetia? En hebben nieuwe sterfgevallen iets met het verleden te maken? Het antwoord ligt in kamer 11… en in het geheugen van Olivia’s grootmoeder.

Ik heb het boek gelezen omdat het eerste boek zo goed werd aangeschreven. Dat viel me tegen. Dit boek von dik eigenlijk beter dan het eerste, maar ik vind het geen hoogvlieger.

Het boek speelt zich af deels in de naoorlogse tijd en deels in het heden. Wat er toen is gebeurt heeft zijn invloed op het heden.
Ergens kan ik begrijpen dat er in de oorlog en in de periode erna gruwelijke dingen zijn gebeurt. Maar dat er nog waarheden aan het ligt komen zoveel jaar na dato, vind ik moeilijk te verteren.

Soms is het verhaal wel verwarrend. Want de waarheid mag niet aan het licht komen. Maar om daar moorden voor te plegen is vergezocht. Wie is daar zoveel jaar later nog bij gebaat?

Het verhaal zelf leest erg gemakkelijk, zeker ook door de korte hoofdstukken.
Toch vond ik de samenvatting Opmeer achterflap intrigerender dan het verhaal zelf. Mijn aandacht leidde vaak van het boek af, wat al genoeg zegt. Het kon mijn aandacht niet vast houden.

Al met al een aardig verhaal, maar voor mij onderscheid het zich niet.