We doen wat we kunnen

Twee bevriende gezinnen delen een vakantiehuisje aan zee: Esther, Danny en hun dochter Madelon; Gwen en Tom en hun dochter Elisa. Na een tragisch ongeluk met een quad belanden hartsvriendinnen Madelon en Elisa in het ziekenhuis. Esther en Danny hebben geluk: Madelon lijkt er goed vanaf te zijn gekomen. Maar Elisa ligt in een coma en Gwen en Tom moeten afwachten of hun dochter nog ontwaakt. Dan blijkt dat Madelon een hartinfarct heeft en met spoed een donorhart nodig heeft. Het hart van Elisa welteverstaan. De verhoudingen worden onverbiddelijk door elkaar geschud en de vier ouders moeten een onmogelijke keuze maken. De borrel rond het kampvuur verandert in een schaakspel. De vrienden worden vijanden.

Een collega tipte me de film ‘Voor de meisjes’. Dit is inderdaad een zeer indrukwekkende film die onder je huid gaat zitten.
Ik kwam er achter dat de film gebaseerd was op een boek. En ja, dan moet ik het ook lezen.
In dit geval vond ik het boek slechter dan de film. De film bezorgde me meer kippenvel dan dat het boek het deed. Het eerste stuk vond ik soms langdradig. Weinig vaart in het verhaal.

Maar als je denkt over de kern van het verhaal doet het je wel dankbaar zijn dat je eigen kind gezond is. Wat een vreselijke opgave moet het zijn. Voor beide ouders welteverstaan.
De emoties in de film kwamen beter over dan de beschrijving ervan in het boek.

En dan de titel. ‘We doen wat we kunnen’. Dat geeft aan dat we veel kunnen doen, maar dat er ook grenzen aan het kunnen zijn. En dat we dat lastig kunnen accepteren, zeker als het zo dichtbij komt. Mooi gevonden. Het impliceert dat we zoveel mogelijk proberen de situatie naar onze hand te zetten maar geven tegelijkertijd onze tekortkomingen aan. En die zijn er genoeg in het leven.

De inhoud van het verhaal is er een die je niemand gunt. Je hoopt er nooit voor te staan.