Dreigend zonder duidelijk doel

Het blauwe uur moet het vooral hebben van de sfeer. Een afgelegen eiland, een woeste zee en de weg er naartoe dag niet altijd even toegankelijk is. Ideaal voor een kunstenaar met een grote diversiteit aan talenten die ze in haar kunst kan verwerken. Maar bij succesvolle kunstenaars heb je mensen die daar van willen profiteren of die daar geobsedeerd door raken. Het blauwe uur wordt hierdoor een wisselwerking tussen het leven van Vanessa (door de ogen van Grace) en de man die niets liever wilde dan een rol spelen in de tentoonstelling van deze kunstwerken. Hij heeft hierbij zijn eigen bizarre driehoeksrelatie, die ook weer een bijzondere link heeft met de kunstenares. Paula Hawkins begint het boek sterk over de ontdekking van een menselijk bot in het kunstwerk. Maar daarna komen verschillende personages aan het woord en wil ze te veel uitwijden hierover. Dit haalt de vaart flink uit het boek. En dat is jammer want het boek wordt gepromoot als een thriller maar van spanningsopbouw is geen sprake. De sfeer in het boek is wel heel sterk: een afgelegen eiland, blootgesteld aan de elementen maken dat het verhaal een mystiek en dreigend sfeertje krijgen.