Minder diepgang dan gehoopt

De boeken van Sandy Butchers stonden al een tijdje op mijn lijstje. Toen ik de kans kreeg om haar nieuwe boek te recenseren, greep ik die dan ook meteen. Een fantasy romance in een duistere wereld met een ondergedoken god in de hoofdrol klonk echt als iets voor mij. Helaas kwam ik maar moeilijk in het verhaal en heb echt moeten doorzetten om het helemaal uit te lezen.

Laat ik vooropstellen dat Sandy een fijne schrijfstijl heeft en dat ik niet kon merken dat dit Engelse boek door een Nederlander is geschreven. Schrijf-technisch heb ik er dan ook niet veel op aan te merken. Het waren vooral de personages en het plot waar ik op stukliep. Voor mijn gevoel kwamen de personages nauwelijks verder dan een introductie, terwijl het verhaal vanuit veel perspectieven is geschreven. Ik miste emotionele diepgang, ik kon me niet goed een beeld vormen van hun levens en ze bleven gewoon erg aan de oppervlakte. Ik had ook meer romantiek verwacht: het was nu allemaal erg subtiel. Ik voelde geen chemie – ik voelde eigenlijk helemaal niks bij die twee en de romance was zo summier uitgewerkt dat het er wat mij betreft ook wel gewoon uit had gekund.

Het plot was lang onduidelijk. Ik wist niet goed waar het verhaal heen zou gaan, het was alsof er vooral veel wereldbouw-elementen werden getoond, zonder dat die verder goed waren uitgewerkt. Vaak vroeg ik me af waarom dingen op een bepaalde manier gingen, of waarom personages bepaalde keuzes maakten en of dingen niet onnodig ingewikkeld waren gemaakt. Nu ik het verhaal uit heb, heb ik vooral het gevoel dat ik een inkijkje heb gekregen in de geschiedenis van de wereld waarin Skjall leeft. Een wereld die een hoop potentie biedt – want aan ideeën geen gebrek – maar waaruit (nog) geen verhaal is gekneed dat echt zal beklijven.