Trage opbouw en niet echt interessante personages

Als liefhebber van Precolumbiaanse culturen was ik enorm nieuwsgierig naar het door de Inca’s geïnspireerde Qoya. Ik was dan ook een beetje in de war toen bleek dat het hoofdpersonage de keizerin van Sipán was – een stad uit een compleet andere cultuur en die al honderden jaren verlaten was voordat de Inca’s opkwamen. Waarschijnlijk niet iets waar anderen over zullen vallen, maar ik begreep deze keuze niet zo goed. De auteur geeft zelf al aan dat het verhaal losjes gebaseerd is op de Inca’s en geen historische roman is, maar toch begon het verhaal voor mij een beetje met een valse start – al komt dat ook doordat ik zelf wel over de Moche-cultuur heb geschreven (de cultuur waar Sipan toebehoort). Maar zoals ik al zei: ik kan me niet voorstellen dat het voor anderen een obstakel is, behalve misschien voor degenen die deze steden tot hun erfgoed rekenen.
Afijn, doordat er honderden jaren verschil zit in ontwikkeling tussen mijn beeld van Sipán en dat van dit verhaal, had ik wel wat moeite om me een beeld te vormen van de samenleving. Ik miste op de een of andere manier een beetje sfeer en alles deed me misschien gewoon een beetje te modern aan. Waar ik verder ook tegenaan liep was het trage tempo. Ik heb het boek niet uitgelezen, want halverwege was er nog steeds nauwelijks iets gebeurd. De personages lagen me ook niet: ik vond Azucena behoorlijk irritant en Rurac deed me ook niet echt wat. Ik miste chemistry tussen de personages en hun gevoelens ontwikkelden zich niet op een manier die me interesseerde.
Daar dient bij gezegd te worden dat het verhaal technisch best goed geschreven is en vlot wegleest, maar ik had gewoon geen klik met de personages of met de setting (terwijl ik juist graag over deze culturen leest). Misschien had ik te hoge verwachtingen, misschien ontbrak de spanning op alle fronten gewoon voor mij, maar mijn boek was het helaas niet.