Het heeft potentie

In Helende bladeren worden veel verschillende personages gevolgd. Hoewel de synopsis doet vermoeden dat er drie hoofdpersonages zijn, krijgen meer personages het woord. Hierdoor leer je alle personages net niet kennen. Ook voelen de dialogen tussen de personages oppervlakkig aan. De gesprekken lijken soms van kinderlijke eenvoud tegenover datgene waar ze eigenlijk mee bezig zijn: het redden van het laatste drakenei. Hoewel dit een moeilijke taak is, lijkt het de personages soms verrassend makkelijk af te gaan. Wanneer een slaapplaats nodig is, biedt een onbekende die aan. Als ze een schip nodig hebben, krijgen ze dat zo in de schoot geworpen door een vreemde.

Het verhaal lijkt een introductie te zijn op de gehele serie. Het komt traag op gang. De verhaallijnen van Eilika, Solix en Aster komen niet snel bij elkaar. De gebeurtenissen volgen elkaar daarentegen juist heel snel op. Uiteindelijk leer je Terram wel goed kennen, omdat iedereen zich op een andere plaats bevindt. Bovendien kun je af en toe op de kaart kijken voorin het boek. Dat is zeker van toevoegde waarde, want zo krijg je een duidelijker beeld van de wereld.

Claudia Boon heeft met haar vlotte schrijfstijl en korte zinnen een duidelijke wereld gecreëerd. De hoofdstukken zijn kort en aan het begin van ieder hoofdstuk wordt duidelijk aangegeven wie er aan het woord is. Ze gebruikt gemakkelijke woorden, ook al zijn sommige dingen verzonnen. Door de beeldende beschrijving van fantasywezens zie je het allemaal voor je. Al weet ik nog steeds niet precies waarom nachtnoxen de vijand zijn. Het is wel duidelijk hoe ze eruit zien. Ook is de werking van magie bijzonder uitgewerkt, want het kost de magiegebruiker een levensjaar. Het verhaal is nog niet perfect, maar Terram heeft zeker potentie om uit te groeien tot een interessante wereld.