Nesbø meets horror

Met Het Nachthuis slaat Nesbø een andere weg in dan dat we meestal van hem gewend zijn. Waar de meeste boeken van zijn hand toch wel detectives zijn, neigt Het Nachthuis meer richting het horror-genre. Hoewel ik moet bekennen wat dat genre betreft vaak een held op sokken te zijn, was ik toch wel heel benieuwd naar wat Nesbø er van had gemaakt.

In Het Nachthuis volg je het verhaal van de veertienjarige Richard, die op tragische wijze zijn beide ouders verliest en daarna door zijn oom en tante in het kleine stadje Ballantyne wordt opgevangen. Op zijn nieuwe school valt hij wat buiten de boot, en trekt hij daarom op met een van de andere buitenbeentjes uit zijn klas. Na schooltijd gaat hij samen met Tom naar de brug over de rivier in het bos, om daar kattenkwaad uit te halen. Bij deze brug staat een telefooncel. In de telefoongids zoekt Richard een willekeurig telefoonnummer op, met het idee om de persoon aan de andere kant van de lijn de stuipen op het lijf te jagen. Maar nadat Tom het nummer heeft ingetoetst, gaat het helemaal mis. Tom verdwijnt op gruwelijke wijze in de telefooncel, Richard weet maar net te ontkomen.

Zowel de politie als de dorpsgenoten en zelf zijn oom en tante geloven zijn verhaal niet. Richard wordt verdacht van het in de rivier duwen van Tom, ook al wordt zijn lichaam nergens aangetroffen. Richard gaat daarom zelf op onderzoek uit, en komt daarbij uit bij een spookachtig verlaten huis, diep in het bos. En dan begint de nachtmerrie voor Richard pas echt…

Ook Het Nachthuis wordt gekenmerkt door de fijne, vlotte en ijzersterke schrijfstijl van Nesbø. Hij bouwt de spanning goed op, weet je als lezer regelmatig te verrassen met onverwachte wendingen in het verhaal, en heeft ook voor dit verhaal weer een zeer passend slot op papier weten te zetten. Hoewel het verhaal qua horror misschien niet een echte uitdaging is voor echte liefhebbers van dit genre, bevatte het voor mij zeker voldoende passages waarbij de rillingen over mijn lijf gingen.

Dat het verhaal goed doordacht is en in elkaar zit, blijkt wel uit de opbouw van het boek. Nesbø heeft het verhaal van slechts 248 pagina’s opgesplitst in drie delen, waarvan elk deel je weer een hele andere kijk op het verhaal geeft. Tegelijkertijd grijpen de delen juist ook weer heel goed in elkaar, en geeft deze splitsing het verhaal in mijn ogen dus juist kracht. Met het derde en laatste deel zet Nesbø de lezer even totaal op het verkeerde been, al bekruipt je toch steeds meer het idee dat er iets niet klopt. En zonder te veel te willen verklappen, kan ik niets anders dan mijn spreekwoordelijke pet afnemen voor het slotstuk.

Hebban en Uitgeverij Cargo, ontzettend bedankt voor het boek in ruil voor deze recensie!