een thriller naar mijn smaak

Blauwe bonen, blauwe bonen... ik moest er even van bekomen...
Ik heb, eerlijk toegegeven wel een tijdje geleden, nog al boeken van Terrence gelezen. Eentje moest ik zelfs wegleggen omdat het me toch even te veel werd. Hoe dan ook. Blauwe bonen kon ik niet wegleggen. Soms moest dat natuurlijk wel. Een mens moet werken, eten, slapen... maar het was moeilijk om het verhaal los te laten. De Crooner gaf me van in het begin een vreemd akelig gevoel. In die man zijn vizier wil je niet komen. Een man zonder ziel, zonder gevoel. Het woord empathie staat niet in zijn woordenboek. En dan, ik weet niet bij welk stuk of wat er precies gebeurde, leek hij anders in mijn ogen. Breekbaar is misschien niet het juiste woord, maar een ander voldoet ook niet. En op het moment dat ik dacht te weten hoe dit verhaal ging eindigen, had ik het toch volledig mis. Gelukkig had ik het mis, want Terrence zorgde voor een geweldig einde.
Blauwe bonen was een thriller naar mijn smaak. Hopelijk volgen er nog.