Een ontroerend verhaal dat niet helemaal mijn hart veroverde

"Het eiland van de verdwenen bomen" is een roman over verlies, liefde en de impact van het verleden. Wat dit boek bijzonder maakt, is de unieke vertelwijze: een deel van het verhaal wordt verteld door een vijgenboom, wat een fantasie tintje toevoegt dat typerend is voor Shafaks stijl. Daarnaast biedt het boek een schat aan weetjes over bomen, planten en dieren, wat de natuur een belangrijke rol geeft in het verhaal.
Wat ik erg kon waarderen, was de historische achtergrond. Het boek werpt licht op de problematiek in Cyprus tijdens de jaren ’70, wat mijn kennis over dit onderwerp heeft verrijkt. Ik houd ervan als een boek me iets nieuws bijbrengt, en op dat vlak stelde het zeker niet teleur.
Toch vond ik het verhaal af en toe wat langdradig, en de vele romantische dialogen en beschrijvingen deden me soms denken aan een liefdesroman, wat niet helemaal mijn voorkeur heeft.
Desondanks is het een mooi en boeiend boek dat ik zeker zou aanraden, vooral aan lezers die houden van een combinatie van romantiek, geschiedenis, natuur en een vleugje fantasie.
Shafaks boek "Er stromen rivieren in de lucht" sprak me persoonlijk meer aan.