Dit is een kanjer van een boek – letterlijk én figuurlijk

Het lied van de ooievaar en de dromedaris van Anjet Daanje is een monumentaal werk, de mummer één in de "Top 50 van de 21ste eeuw" van De Standaard. In elf met elkaar verweven verhalen vertelt Daanje op meesterlijke wijze hoe fictie en werkelijkheid in elkaar overvloeien, met als rode draad het leven en de nalatenschap van Eliza May Drayden – een fictieve schrijfster die duidelijk geïnspireerd is op Emily Brontë.
Eliza May en haar zus Millicent Drayden wonen halverwege de negentiende eeuw in het Engelse Bridge Fowling. Onder genderneutrale pseudoniemen publiceren ze elk één roman, die allebei uitgroeien tot klassiekers. Vooral Haeger Mass, de duistere roman van Eliza, ontwikkelt zich tot een cultboek. Na haar vroege dood blijft haar verhaal voortleven en diepgaande invloed uitoefenen op generaties daarna – een thema dat Daanje op ingenieuze wijze onderzoekt via wisselende vertellers, stijlen en tijden.
Hoewel het onmiskenbaar een literaire hoogvlieger is, was het voor mij geen gemakkelijk boek. De zwaarte van het thema – de dood, verlies en een vaak sombere kijk op het leven – maakte het bij momenten een loodzware leeservaring. Sommige passages waren ronduit verstikkend in hun intensiteit. Ik ben blij dat ik het gelezen heb, maar het zal niet in mijn persoonlijke top terechtkomen maar voor wie houdt van gelaagde, uitdagende literatuur die je aan het denken zet en bijblijft, is het een absolute aanrader.