Jammer genoeg niet haar sterkste werk.

Na genoten te hebben van Melissa da Costa’s eerdere romans, keek ik ontzettend uit naar dit boek. Misschien juist daarom was de ontgoocheling des te groter. Waar haar andere verhalen me meesleepten met emotie en diepgang, voelde dit boek meer aan als een soap.

Ik ervoer het als langdradig, alsof er te weinig vooruitgang is tussen de momenten van spanning of inzicht. Het verhaal leek soms wel even op gang te komen. Er waren wendingen waarvan ik dacht “ja, nu gaat er iets gebeuren!” maar telkens viel het terug in langdradigheid. Steeds weer hetzelfde patroon: borrels, vrij vragen van diensten om persoonlijke vetes op te lossen en eindeloze dialogen die weinig nieuws brachten. Het ritme van het verhaal werd daardoor vermoeiend, alsof dit niet de vertrouwde hand van Melissa da Costa was.

De setting in de bergen en het concept van een nieuw begin zijn mooi, en de auteur slaagt er gedeeltelijk in om de emoties zoals verlies, verlatingsangst, een hart dat gebroken wordt, tastbaar te maken. Maar de momenten waarop ik écht geraakt werd, waren vaak te kort en schuilden onder een massa aan dialogen of scènes die weinig meer toevoegden.

Al met al heb ik dit boek ervaren als een teleurstelling, zeker in vergelijking met haar eerdere werk. Wie echter vooral houdt van trage, dialogen-gedreven romans met relationele thema’s, kan er misschien meer in vinden dan ik.