Beschaving...

In Wildevrouw beschrijft Jeroen Oyslagers in sappige, beeldende taal de jaren 60 van de zestiende eeuw in Antwerpen. Religie, politiek, volksmennerij, wreedheid, goede en kwade wil, liefde, lust, vriendschap en het verraad daarvan, heel het menselijk palet. Donker en licht en vooral kleurrijk.
Je wordt als lezer meegezogen in het relaas van herbergier Beer, die in een lange biecht terugkijkt op zijn overwegingen en daden. Zijn verhaal van drievoudig weduwnaar, de hoogte- en dieptepunten in de herberg. Beneden in herberg en stad, bruist het leven. Boven in de hoogste kamer huist eerst een geleerde die de taal der engelen wil ontcijferen en later de wildevrouw met haar kind, opgesloten, buitgemaakt tijdens een mislukte reis over de noord. Onaangeraakt door de ‘beschaving’, als een soort pure onschuldige, zingt ze haar lied. Onze- lieve- vrouw? De vrouwen in dit boek verdienen wel apart vermelding- drie echtgenotes die in het kraambed sterven, twee met hun ongeboren kind. De derde geeft het leven aan Ward, ruim behaarde zoon. Margreet, vroede vrouw, wijs en streng; dona Maria, ongelukkige verleidster, Annabelle, milde hoer. En dan degene die wildevrouw genoemd wordt: onschuld, moeder. En ook degene die aangeeft: jij eet ons op! Intrigerend. Want wie is nu de werkelijke wilde vrouw?
Hetzelfde spel speelt de schrijver met de wilde man: Ward, die zijn vacht niet af kan leggen, lijkt innerlijk beschaafd. En Beer kan zijn wildemansuitrusting niet echt loslaten...
Of Beer de paapse, de lutherse of de calvinistische gedachte is toegedaan is hemzelf niet duidelijk, denk ik. Het uitgangspunt van de Familie, een elitair gezelschap dat in Beer’s herberg bijeenkomt en een algemene Liefde en verbondenheid voorstaat, bevreemdt hem vooral. Hij hoort erbij, maar langs de buitenkant.
Uiteindelijk ontvlucht hij de stad en zijn eigen onmacht om in Amsterdam een nieuwe start te maken.
Het hele boek ga ik hier niet vertellen, lees het vooral zelf. Het thema: wat is beschaving, goed en kwaad;hoe we allen worstelen met onze voornemens en impulsen, blijft boeien. En is door Olyslaegers zo levend beschreven dat het me nog lang zal heugen.