Ook (huis)artsen kunnen ziek zijn

“Eigenlijk is ze er al niet meer” (p3)

Halverwege het einde verteld het verhaal van Ubele tijdens haar jeugd; in zichzelf gekeerd, dienstbaar, op de achtergrond. Ook leren we haar kennen tijdens haar studie, waarin ze eigenlijk op dezelfde voet verder gaat. Haar harde studeren werpt vruchten af waardoor ze een goede huisarts met een eigen praktijk en een volle agenda wordt. Maar dit alles blijkt slechts een vlucht. De werkelijkheid weet haar in te halen, en met pijn en moeite wordt Ubele teruggegooid in haar herinneringen om te verwerken wat haar in het heden zo belast. De confrontatie met haar depressie gaat ze echter niet uit de weg, maar is dat voldoende?

“Alles heeft te maken met er mogen zijn” (p216)

Het personage Ubele leren we in dit boek goed kennen. Niet zo vreemd, want dit boek betreft vrijwel heel haar leven. Maar hoewel je als lezer het gevoel krijgt dat je haar goed kent, blijft er toch een soort afstand voelbaar. Laag na laag wordt afgepeld, maar de vraag blijft of we kennis mogen maken met de echte, de pure Ubele.
De andere personages zijn minder uitgebreid beschreven, maar dit is ook niet nodig doordat zij bijrollen vervullen.
Wel kunnen vraagtekens gezet worden bij de relationele verbindingen. Zo wordt Stefan vrijwel niet “papa” genoemd, wordt er gesproken over de toch wel hechte band tussen Ubele en haar vader terwijl daar minder over te lezen valt en is er weinig ruimte over om de band tussen Ubele en haar gezin echt goed neer te zetten.

Het boek is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Dit wetende kunnen we eigenlijk tot de conclusie komen dat dit boek onder te verdelen valt in drie “levensfases”. Haar ongemakkelijke jeugd, haar poging voor beter tijdens haar studie en de huidige tijd waarin ze werkt en de diagnose depressie krijgt, wat uiteindelijk haar suïcide tot gevolg heeft. Lezend worden deze drie fases echter zodanig door elkaar gehusseld dat je hierdoor vrij gemakkelijk de draad kwijt raakt en minder goed “in” het verhaal komt.

Mascha haar schrijfstijl is zeer doeltreffend te noemen, maar mede hierdoor toch ook met enige regelmaat wat klinisch waardoor het aan kan voelen als wat afstandelijk. Toch wist ze me ook wel te raken in enkele beschrijvingen en vond ik er herkenning in.
De toch wel heftige thema’s van dit boek worden vrij duidelijk neergezet. Perfectionisme, depressie en (gedachtes over) suïcide zijn de rode draad in dit verhaal, als ook de wat algemenere vraag naar de zingeving van/over het leven.

Lastig aan dit boek is ook de genreclassificatie. Geschreven als een roman, terwijl het meer dan eens ook voelt als een non-fictie verhaal. Het onderscheid hierin had wellicht duidelijker gekund.

De boodschap die Mascha mee wil geven is laten zien dat ook artsen ziek kunnen worden, dat het ook hen af en toe teveel wordt. Hierin is Mascha meer dan geslaagd! Het is dan ook erg goed dat dit boek er is, al voelde het soms alsof deze goede en sterke boodschap, soms wat naar de zijlijn geschoven werd.

Halverwege het einde krijgt van mij als rapportcijfer een 7, oftewel 3,5 ster (3 op hebban). De tijdsprongen maakten het lastig, de schrijfstijl was soms wat klinisch maar toch is het belangrijk dat dit boek er is!