De aarzelendste recensie ooit!!

Van Hebban kreeg ik een recensie-exemplaar van De klauwen van de lynx, geschreven door Karin Smirnoff. Het is ondertussen al deel 8 van de serie, die werd begonnen door Stieg Larsson (de Millenniumreeks). Na zijn dood werd de serie voortgezet door David Lagercrantz, en nu zijn deel 7 en 8 geschreven door Karin Smirnoff.
In dit verhaal begint de schrijfster met het leven van Svala, een nichtje van LIsbeth Salander. Zij is de dochter van Marta, de overleden zus van Lisbeth. Ze is nog erg jong, bijna veertien, maar lijkt veel ouder. Ze is actief in een actievoerende groep, die tegen de exploitatie van oude mijnen is. Dan gebeurt er van alles tegelijk: een lokale mijnwerker wordt vermoord, Mikael Blomkvist maakt zijn opwachting en Lisbeth Salander raakt ernstig in de problemen op allerlei terrein. Er komen allerlei zaken (soms TE veel??) samen, dit maakt het een spannend verhaal waarbij is toch wel graag wilde doorlezen om te weten hoe het verder ging.
Wat me opvalt aan dit boek, en wat me ook aanspreekt, is de duidelijke maatschappijkritiek die er vanaf de eerste bladzijde duidelijk is, niet te missen. Dat maakt dit boek en deze serie opnieuw heel aantrekkelijk, dit is ook waar Stieg Larsson duidelijk mee begonnen is, soms was het daarna wat minder aanwezig maar nu is het er weer! Zo speelt het klimaat een belangrijke rol in dit boek.
Er staan veel zinnen in die prachtig zijn, en die ik heb herlezen, bijvoorbeeld: Mama Marta is een verdriet dat met kleine hapjes genuttigd moet worden. Je verslikt je er zo gauw in. Prachtig!
De schrijfstijl is erg wisselend, dit hangt ook af van het beschreven personage.
Er komen veel personages in het boek voor. Dat is soms fijn, omdat ze al vanaf het begin van deze reeks erin voorkomen. Maar soms gewoon verwarrend. De hoofdpersonen zijn toch wel Lisbeth Salander, Mikael Blomkvist, Svala (het nichtje van Lisbeth) en de hacker Plague.
En ja, ik moet zeggen, dit boek lezen en beoordelen is lastig. Ik loop al een paar dagen na te denken over wat ik van dit boek vind. Meestal is dat duidelijk: een goed geschreven boek, een minder goed geschreven boek of een slecht geschreven boek. Op sommige plekken dacht ik echt: dit is een slecht geschreven boek. Of ligt het aan de vertaling? Maar een stukje verder dacht ik weer: nee, wat een goed geschreven boek! Er viel veel in te beleven, dat is duidelijk. En ik ga al bij stap 1 van de Hebban-tips de mist in: wees helder in je oordeel. En hoe ik er ook over nadenk en praat: helder is mijn oordeel helaas niet.
Wat ik nu ook merk: hoe ik het bespreken in een leesclub mis! O wat is het fijn om je mening te toetsen aan en te delen met anderen…..Nog niet eerder heb ik dit ervaren, nog niet eerder was ik zo aarzelend om mijn mening te geven.
Kortom: lees dit boek, en toets mijn oordeel, ik ben heel erg benieuwd!