Dansende beren of vis in een boom?

De sprookjesachtige cover bezaaid met gouden sterretjes zegt al genoeg: Beer Emma heeft een droom. Je ziet haar in een roze tutu met de ogen dicht een geweldige balletsprong maken. Emma's droom is om ooit prima ballerina te zijn.

Op de schutbladen tref je tien balletposes aan. Van de eerste positie tot en met de grand jeté. De achtergrondkleur is zacht roze. Het is duidelijk. Dit is een boek voor balletmeisjes. Of toch niet?

Beer Emma ziet als klein beertje een balletvoorstelling. Vanaf dat moment houdt ze van ballet en wil ze niets liever dan zelf dansen. Op balletles vindt ze een hartsvriendin, Wies, die de liefde voor dansen met haar deelt. 'We droomden van een leven als danseres. Wat zouden we dan gelukkig zijn!' Ze lezen balletverhalen samen en halen inspiratie uit ballettijdschriften. En natuurlijk dansen ze zoveel mogelijk, want ze willen er heel goed in worden.
Onherroepelijk komt het moment dat Emma 'ziet' dat haar lichaam vergeleken bij al die ballerina's in de tijdschriften anders is. Dat er nergens dansende beren zijn te bekennen. Dat maakt haar onzeker. De volgende dag zijn er audities. Hoe zal Emma met haar onzekerheid omgaan?

Op de achterkant wordt het boek aangeprezen als 'een prachtig geïllustreerd verhaal over body positivity en de liefde voor dansen.' Beide thema's worden inderdaad in het verhaal uitgewerkt. En toch vind ik de boodschap in zijn geheel wringen. Tegenwoordig gaan ontzettend veel prentenboeken over jezelf zijn en worden wat je wil. Er is geen droom te ver, alles moet kunnen. Daar klinkt een flinke dosis positiviteit in door over je eigen kunnen en intrinsieke waarde. Maar de basis van die positiviteit moet mijns inziens een realistische kijk op verscheidenheid zijn. Ieder kind zal toch moeten leren dat er grenzen zijn aan wat je kunt, ook al wil je het. Je vraagt een vis ook niet om in een boom te klimmen. Als die daarvan droomt, kan die dromen tot hij een ons weegt, het zal nooit lukken en alleen maar tot teleurstelling leiden. Moet een beer dan prima ballerina willen worden? Of zit de body positivity in het feit dat, ook al weet je dat je lijf niet geschikt is als prima ballerina, je toch op balletles gaat? Niet iedereen met liefde voor dansen hoeft immers prima ballerina te zijn of te worden. In dit boek blijft de bedoeling onduidelijk. Als de boodschap is dat iedereen met een flinke dosis body positivity prima ballerina kan worden, dan vind ik dat misleidend. Dat kan alleen maar tot teleurstelling leiden. Weg positiviteit. Vooral meisjes zijn hier erg gevoelig voor. Daarom kon ik, ondanks de prachtige, dromerige illustraties, dit boek niet meer dan drie sterren meegeven.