Een emotionele reis

Dit boek heeft mij emotioneel gesloopt. In minder dan 100 bladzijdes. Waarom? Het is verdrietig, hartverscheurend, liefdevol, wanhopig en mooi.

het boek is geschreven met drie povs. Dat van Zola, Keon en halverwege het boek komt Jutt daarbij. Zola en Jutt leven samen in een van de weeshuizen in de wijk van verschoppelingen. De mensen die daar wonen zijn meedogenloos. Het is ieder voor zich om te kunnen leven en overleven. Waarom? Zij zijn de enige in Eirhyan die gebkren zijn zonder de magie van één van de vier elementen. Al snel zijn er wendingen die intens verdrietig zijn, maar ook echt hartverscheurend. Het ergste word je enigszins bespaard, want het pov verschuift naar keon. Hij word als lid van de orde opgeroepen door de prinses. Hij moet opzoek naar haar dochter, de beloofde unicura. Diegene die de wereld zal redden van het breken.

Wanneer keon aankomt in de wijk van verschoppelingen word al snel duidelijk dat het om zola gaat. Zola is gebroken, gebruikt, verslaafd. Lukt het hem om haar daar weg te krijgen? Te kunnen helpen? En dan komt hij erachter: Zola is zijn metgezel.

Er zaten wel wat spelfouten in het boek en sommige stukken waren dubbel in het boek. Dit was opzich niet heel storend, maar af en toe wel een beetje vervelend. De schrijfstijl is verder vlot, duidelijk en bevat een mooie worldbuilding. De karakters maken ook een hele mooie groei door. Hierdoor is het een onwijs prettig verhaal om je mee te laten nemen op reis.

Ik kan niet wachten op het volgende deel!