Lezersrecensie
Veel van hetzelfde
Raynor en Moth (de echtgenoot heet echt zo) hebben een oude boerderij in Wales opgeknapt en omgebouwd tot een goedlopende B&B. Ze zijn al meer dan 30 jaar samen en hebben 2 studerende kinderen.
Dan valt op een paar dagen tijd hun hele wereld in elkaar. Ze verliezen hun huis en dus ook hun broodwinning door een misgelopen investering. Moth krijgt te horen dat hij een niet te genezen dodelijke ziekte heeft.
Dan nemen ze een beslissing: ze gaan de eeuwenoude South West Coastal Path lopen, weg van alles en iedereen. Het is een tocht van meer dan duizend kilometer.
Met twee rugzakken en een kleine tent beginnen ze hun wandeltocht door het oeroude, verweerde landschap van rotsen, kliffen, zee en lucht.
Na deze inleiding trakteert Winn je op meer dan 200 bladzijden van natuurbeschrijvingen, ontmoetingen en bedenkingen.
Daar loopt het mis. Na een tijdje hangen de 'coves', strandjes en gaspeldoorns je de keel uit. Het is eigenlijk altijd hetzelfde. Ook de ontmoetingen onderweg kennen geen variatie. Het zijn vooral jonge backpackers die het geweldig vinden dat een zo oud koppel het 'path' bewandelt.
De bedenkingen die schrijfster Raynor zich maakt over haar leven en toekomst zijn na enkele paginas ook uitgeput. Ja, het is hard dakloos te zijn en ja het is erg wat Moth overkomt, maar dat telkens en telkens weer herhalen hoeft nu ook weer niet.
Het boek zou een schitterende novelle van +/- 75 blz geweest zijn.
Het is het eerste boek dat ik van Raynor Winn las. Het vervolg, dat ondertussen verschenen is, zal aan mij voorbijgaan.
Dan valt op een paar dagen tijd hun hele wereld in elkaar. Ze verliezen hun huis en dus ook hun broodwinning door een misgelopen investering. Moth krijgt te horen dat hij een niet te genezen dodelijke ziekte heeft.
Dan nemen ze een beslissing: ze gaan de eeuwenoude South West Coastal Path lopen, weg van alles en iedereen. Het is een tocht van meer dan duizend kilometer.
Met twee rugzakken en een kleine tent beginnen ze hun wandeltocht door het oeroude, verweerde landschap van rotsen, kliffen, zee en lucht.
Na deze inleiding trakteert Winn je op meer dan 200 bladzijden van natuurbeschrijvingen, ontmoetingen en bedenkingen.
Daar loopt het mis. Na een tijdje hangen de 'coves', strandjes en gaspeldoorns je de keel uit. Het is eigenlijk altijd hetzelfde. Ook de ontmoetingen onderweg kennen geen variatie. Het zijn vooral jonge backpackers die het geweldig vinden dat een zo oud koppel het 'path' bewandelt.
De bedenkingen die schrijfster Raynor zich maakt over haar leven en toekomst zijn na enkele paginas ook uitgeput. Ja, het is hard dakloos te zijn en ja het is erg wat Moth overkomt, maar dat telkens en telkens weer herhalen hoeft nu ook weer niet.
Het boek zou een schitterende novelle van +/- 75 blz geweest zijn.
Het is het eerste boek dat ik van Raynor Winn las. Het vervolg, dat ondertussen verschenen is, zal aan mij voorbijgaan.
3
7
Reageer op deze recensie