Zonde van het papier, en vooral zonde van mijn tijd

Enkele jaren geleden las ik 'De waarheid over de zaak Harry Quebert' en ik vond het een zeer goed boek: origineel van opbouw en een geloofwaardig, spannend verhaal.
Vandaar mijn hoge verwachtingen bij het lezen van 'De verdwijning van Stephanie Mailer'.
Was dat eventjes een afknapper. Niet getreurd. Elke schrijver heeft het recht op een miskleun.
En nu las ik dus 'Het mysterie van kamer 622'.
Wat is dit voor een snertboek. Een onvoorstelbaar ongeloofwaardig verhaal, psychologische diepgang van de personages? Nihil. Een gezochte en niet ter zake doende opbouw van het boek.
Op een bepaald moment dacht ik: en nu komt de tweelingbroer uit Australië ten berde.
In de jaren twintig, dertig van de vorige eeuw was er een tendens in de misdaadliteratuur om verhaaltjes in mekaar te boksen waarvan de geloofwaardigheid niet ter zake deed maar vooral het verhaal primeerde. Genre 'Arsène Lupin'.
Vermommingen, compleet geschifte plotwendingen, alles om een 'spannend' verhaal te bekomen dat gewoonlijk in afleveringen verscheen.
Als je dit alles nog overgiet met een romantisch sausje, genre 'Bouquetreeks', dan weet je welk vlees je in de kuip hebt met dit boek. Echt beneden alle peil. Een aanslag op de intelligentie van de lezer.
Ik begrijp nog niet hoe ik het 575 blz kon volhouden.
Een boek van Joël Dicker? Nooit meer.