Een frisse, heldere, intelligente, aansprekende, vlotte en geregeld verrassende fantasy

In het voorgaande deel, Prins der wrake, wist de verstootte, voor dood achtergelaten prins Jorg van Ancrath zijn oom de koning van de Hooglanden te verslaan en zichzelf tot koning uit te roepen. Zijn vader had hem, samen met zijn moeder en jongere broertje opgeofferd voor een nieuwe vrouw, een nieuwe erfgenaam. De littekens, lichamelijk zowel als geestelijk, maakten Jorg tot een nietsontziende op wraak beluste vechter en daarmee wist hij zijn oom te verslaan. Als koning wordt er wat meer van hem gevraagd, zeker wanneer hij zich moet teweerstellen tegen prins Orrin, die aanspraak maakt op de keizerskroon en alle koninkrijken onder zijn gezag wil brengen.
Het in de eerste persoon, direct tot de lezer vertelde verhaal begint wanneer de troepen van prins Orrin zich voor de Schaduwburcht hebben verzameld, op de dag dat Jorg trouwt met de zeer jonge maar pittige prinses Miana, om daarmee de hulp van zijn grootvader en oom van moederszijde te verwerven. Het verhaal springt heen en weer tussen deze trouwdag en vier jaar eerder, wanneer Jorg door zijn koninkrijk rondtrekt om bondgenoten te verwerven voor de strijd die hij dan al ziet aankomen. Gedurende die reis blijkt ook dat zijn strijd niet alleen gaat tegen de ambitieuze prins Orrin, sterker nog, al die koningen, hoe machtig en dodelijk ze ook kunnen zijn, lijken pionnen in een spel van sinistere krachten, droomwevers, magiërs, een Dode Koning.
Het verhaal van Jorg wordt ook nog afgewisseld door dagboekfragmenten van Katherine Ap Scorron, de zuster van de nieuwe vrouw van Jorg’s vader, op wie hij stapelverliefd is en die tot overmaat van ramp ook nog de vrouw van prins Orrin wordt.
Koning der wrake is een frisse, heldere, intelligente, aansprekende, vlotte en geregeld verrassende fantasy van een auteur die ook sciencefiction had kunnen schrijven, ware het niet dat hij fantasy leuker lijkt te vinden, zoals zijn hoofdpersoon op blz. 108 voor hem zegt wanneer die het heeft over hoe de bergen zijn gemaakt: “Een van mijn boeken heeft het over wind en rivieren en ijs die de wereld in het grijze verleden hebben geschapen, maar dat klinkt als een kinderverhaaltje, en nog een saai ook. Dan kun je het beter over winddemonen, riviergoden en ijsreuzen uit Jorenheim hebben. Dat is een interessanter verhaal, en net zo waarschijnlijk.” En zo zijn er meer van die prikkelende statements, als kleine extraatjes die je doen grijnzen.
Het vervolg moet haast wel Keizer der wrake gaan heten en ik denk dat dat een keizerlijke fantasy wordt.