misleiden glazend jasje, verrassend scherpe inhoud

Toen ik *Even over gisteravond* oppakte, dacht ik even dat ik een luchtige feelgood in handen had. De cover schreeuwt glitter, romantiek en blijheid. Maar laat je niet misleiden: dit is géén verhaal over prosecco en happy endings.

Katy Brent serveert ons een thriller met een flinke scheut zwarte humor, een maatschappijkritische ondertoon en een hoofdpersonage dat je niet snel vergeet. Molly Monroe, 32, wordt wakker met een kater, een vreemde man in haar bed en een geheugen dat haar in de steek laat. Wat volgt is een rollercoaster van schaamte, online haat en een virale video die haar reputatie aan flarden scheurt.

Alsof dat nog niet genoeg is, ontdekt ze dat haar beste vriendin Posey dood is. De politie noemt het een ongeluk. Molly weet beter.

Wat Brent hier doet, is knap. Ze combineert moord, victim blaming en digitale vernedering met een vlotte, geestige schrijfstijl. Het is in alle opzichten een verhaal vol contrasten. Molly’s ik-vertelling zuigt je mee in haar chaotische, sarcastische gedachtenwereld. Ze is allesbehalve perfect – en juist dat maakt haar zo geloofwaardig. Haar zelfspot, haar kwetsbaarheid, haar vastberadenheid: het klopt allemaal.

De opbouw van het verhaal is slim. Brent strooit met dwaalsporen, laat je twijfelen aan iedereen en alles. De toevoeging van socialmediaberichten aan het begin van elk hoofdstuk is een rake vondst: Molly’s vernedering is niet alleen voelbaar, maar ook zichtbaar. Je leest mee met de publieke opinie en die is genadeloos. Je voelt hoe diep social media kan snijden.

Toch is het niet allemaal perfect. Halverwege zakt het tempo wat in, en sommige nevenpersonages blijven vlak. Jack, de man in Molly’s bed, voelt eerder als een plotmiddel dan als een mens van vlees en bloed.

*Even over gisteravond* is een thriller in een feelgood-jasje – en dat jasje misleidt je heerlijk. De cover draagt daar stevig aan bij. Misschien is hier wel een nieuw genre geboren: de feelgood-thriller.