Het ijslands paard is een fenomeen

Met Jakob, het derde deel in de succesvolle Hildur-serie, bevestigt de Finse auteur Satu Rämö haar meesterschap in het genre van de Nordic noir.
Ze had me opnieuw meteen in haar greep vanaf de eerste pagina’s.
Al geef ik toe: mijn nieuwsgierigheid naar het vervolg speelde zeker mee. Ik wilde zó graag meer te weten komen over Hildur, en in dit deel vooral over Jakob.

Het verhaal speelt zich dit keer af in zowel IJsland als Finland, wat meteen mooi geïllustreerd wordt door de landkaarten aan het begin van het boek.
Een fijn detail dat je meteen in de sfeer brengt.

Rechercheur Hildur en haar Finse collega Jakob worden geconfronteerd met een reeks gruwelijke moorden.
Wat begint als een op zichzelf staand incident in een zalmkwekerij, groeit al snel uit tot een complex web van geweld en geheimen.
De moorden zijn niet willekeurig: ze zijn zorgvuldig geënsceneerd, wat de spanning alleen maar verhoogt.

Jakob staat dit keer centraal.
Zijn persoonlijke leven is allesbehalve stabiel: hij vecht voor het voogdijrecht over zijn zoon en worstelt met de nasleep van een pijnlijke scheiding.
Geen klassieke held, maar een man met gebreken, twijfels en een groot hart.
Hildur blijft op haar beurt achtervolgd door het trauma van haar verdwenen zussen.
Haar verleden is als een schaduw die haar werk en relaties beïnvloedt.

Rämö blijft trouw aan haar kenmerkende stijl.
Ze maakt van een misdaadverhaal veel meer dan een klassieke thriller.
De spanningsboog is strak gespannen, maar er is ook ruimte voor maatschappelijke thema’s, persoonlijke worstelingen en emotie.

De balans tussen actie en karakterontwikkeling is uitstekend. Na deel één en twee kennen we de hoofdpersonages al goed, maar ze worden hier verder uitgediept — rustig, zoals je ook in het echte leven mensen leert kennen. En dat zonder dat het tempo van het verhaal daaronder lijdt.
‘De IJslanders zijn net als paarden [...] bij slecht weer draaien we onze kont naar de wind en wachten we af. Wanneer de storm voorbij is, denken we er niet meer aan en springen we blij rond en genieten we van het mooie weer.’
De structuur van het boek is zoals we gewoon zijn van Rämö, zorgvuldig opgebouwd.
Verschillende verhaallijnen, de moorden, Jakobs voogdijzaak, Hildurs verleden, worden op een natuurlijke manier met elkaar verweven.
De hoofdstukken zijn kort en krachtig, wat het tempo ten goede komt.
Rämö’s stijl is helder, beeldend en zonder overbodige franje. Met weinig woorden roept ze veel sfeer op.
De setting in het winterse Ísafjörður, een afgelegen dorp in het ruige westen van IJsland, is meer dan decor het is een extra personage.
De duisternis, kou en stilte vormen een integraal onderdeel van de spanning. Je voelt de ijzige wind, hoort het kraken van de sneeuw onder je voeten en ziet de grijze luchten boven de fjorden.
Die constante onderhuidse dreiging is voelbaar doorheen het hele boek.

Wat ik persoonlijk iets minder vond, was het personage van Jonas.
Ik worstel met de vraag of deze nieuwe, moeilijke en eigenzinnige chef echt een meerwaarde is voor het verhaal.
Maar dat doet niets af aan mijn enthousiasme. Ik kijk reikhalzend uit naar het volgende deel. Hopelijk laat de vertaling niet te lang op zich wachten... Zeker na DIT einde!
En ondertussen geniet ik van de eerste drie delen, hoe ze met hun prachtige covers staan te schitteren in mijn boekenkast.
Tip: Hoewel het boek op zich te lezen is, raad ik dat niet aan. Er gaat dan zoveel verloren in de opbouw van de personages en net dat is één van de grootste sterktes van deze reeks.