Mooi verhaal..maar die stijl!

Helman was een van de vele pseudoniemen van Lou Lichtveld (1903-1996), geboren Surinamer met een indrukwekkende carrière. Hij was schrijver, musicus, verzetsheld, minister en zo meer. Hij publiceerde veel essays, gedichten en boeken waarvan “de laaiende stilte” de Vijverbergprijs (later Bordewijkprijs) kreeg. Dit boek was zoals hij zelf stelde een nadere uitwerking van “De stille plantage”, het boek waar het nu om gaat.
Het gegeven, de plot van dit boek is de moeite waard. In de 17e eeuw vertrekt een uit Frankrijk vanwege zijn hugenootschap uitgewezen adellijk heer (Raoul de Morhang) met zijn vrouw Josephine en twee schoonzusjes (Agnes en Cecile) via Nederland naar Suriname alwaar hij gesteund door de gouverneur aldaar 50 slaven en een stuk oerwoud ter beschikking krijgt waarmee hij, gesteund door de Nederlandse opzichter Willem Das een plantage begint. Eerst gaat het aardig maar al snel komen er problemen van velerlei soort. De natuur en het weer mollen zijn plantage. De opzichter wordt verliefd op Agnes, wordt door haar afgewezen en vergrijpt zich aan de aanwezige slavinnen en de alcohol. Josephine lukt het maar niet zwanger te worden. Agnes wordt verliefd op een van de slaven, Isidore. De omgang met de slaven stuit op nogal wat emotionele problemen bij de Fransen (ondanks de harde adviezen van de Nederlandse plantage- bezitters). Das probeert zich aan Agnes te vergrijpen en wordt dood geslagen door Isidore. Vervolgens wordt Isidore gemarteld en geëxecuteerd door 2 keiharde Nederlandse plantage- mensen waarna Agnes enige tijd helemaal aan het malen slaat en zich steeds meer bij de slaven voegt. Daarna mislukt de suikeroogst en eten de termieten de tabak op. Cecile floreert in het geheel niet en overlijdt aan een infectie. Intussen is Josephine toch zwanger geworden, maar dat is ook het enige positieve punt in hun verblijf. Gedesillusioneerd gaan zij terug naar Europa. Hun zoon Gaston gaat 18 jaar later, mede vanwege de verhalen van zijn tante Agnes, nog op zoek naar de Stille Plantage maar het oerwoud blijkt het gebied weer in bezit te hebben genomen.
Al met al een fraai gegeven, inspelend op de slavernij, het koloniale verleden en het racisme. Maar: de stijl is vreselijk, wijdlopig, bloemrijk op een overdadige manier waardoor het plezier van het lezen in ieder geval voor mij deels ook weer verloren ging.