Ik snap het, maar...

Updike vertelt een aantal episodes uit het (huwelijks)leven van Joan en Richard, die eigenlijk voor elkaar “geschapen” zijn – en vertellen, of voelen dat ze van elkaar houden en bij elkaar horen maar tegelijkertijd allebei het idee hebben, en voelen dat de ander éígenlijk te min voor hen is – of misschien moet je zeggen dat ze allebei vinden dat ze dóór hun samenblijven zichzelf tekort doen; als je begrijpt wat ik bedoel, maar eerlijk gezegd begrijpen ze dat zelf ook niet. Ze zijn eigenlijk beiden verstrikt in de overtuigingen die in de jaren ’60 en ’70 steeds gangbaarder werd onder de meer ontwikkelde, progressief denkende gemeenschap, namelijk dat persoonlijke ruimte en vrijheid op alle gebied eigenlijk het belangrijkste is; zelfs als dat nadelig blijkt te zijn voor je gevoel van geluk. Een ongemakkelijk gegeven dat Updike pakkend weet te schetsen. Maar of je daar nou een héél boek voor nodig hebt…