Wél een echte Meijsing...

Boek uit 1992, in 2020 opnieuw uitgegeven vanwege de 70e verjaardag van de schrijver. Volgens hem nog zeer actueel én erg goed geschreven. Met dat laatste ben ik het eens. De man kan schrijven. Grote delen doen erg sterk denken aan de verhalende trant van AFTh. Tegelijkertijd zijn de talloze referenties en verwijzingen weer erg Mulischiaans en (dus) pronkerig en irritant. Voor degenen die een beetje de weg weten in de materie (het elitaire uitgevers- en schrijverswereldje) zijn er veel herkenbare persoonlijkheden en interacties. Voor de erbij betrokkenen (AFTh, Freriks, Brouwers et cetera) zal de herkenning minder prettig zijn. Daarom is het des te tekenender voor Meijsings positie en denken dat hij het boek nog steeds actueel vindt. Het verhaal speelt in de periode tot het winnen van de AKO-literatuurprijs in 1992 door Meijsing (in het boek Erik Provenier genaamd) waarin de collega’s beschreven worden, de stellingen van de brood- en de “ware” schrijver belicht worden en de motivatie en positie van de échte schrijver. Doordat hij goed kan schrijven leest het prettig. De rancune die je steeds proeft maakt het boek dan weer minder verteerbaar. Zoals Meijsing zelf zei: “de wáre schrijver is schaamteloos.”