Té veel van het goede(?)

Voor de ware Voskuiladept een must; maar zelfs voor de wáre adept (wat ik mij wel voel) wordt de beproeving groter en groter; meldde ik bij de vorige uitgave (Dagboeken 5) dat Voskuil nu toch écht wel “de bodem van het bestaan” had bereikt, blijkt nu dat hij het bijzondere vermogen bezat nóg dieper te kunnen gaan; deze periode van zijn leven beslaat de laatste 6 jaren van zijn werkzame leven bij het Meertens-instituut en eindigt op zijn laatste werkdag. Daarop vooruitlopend is deze dagboekbundeling alvast “de bevrijding” genoemd, terwijl die bevrijding in deze (liefst) 716 pagina’s tellende editie nergens al merkbaar is of wordt. De negativiteit, die zijn en zijn eega Lousje kenmerkt wordt alleen maar groter, de misantropie meer uitgesproken, de vooroordelen meer voelbaar, de onderlinge animositeit vileiner… kortom: dit is zelfs voor de verstokte Voskuil-minnaar té veel van het goede…. In toenemende mate wordt de lezer geplaagd door de gedachte dat deze mens een vreselijk náár leven heeft geleid, daarin volledig ondersteund door zijn afgrijselijke gade…
Nou ja, ik heb het -geheel in de geest van de meester- tot het gaatje doorstaan….