Onvervuld potentieel

De opzet van de vuurtoren is eenvoudig maar heeft potentieel. In een gesloten community op een eiland zit men met een verdacht overlijden. De politie gaat ter plaatse en onderzoekt. De leden van de gemeenschap zijn gesloten tegenover elkaar en tegenover de indringers van de politie, dus bewijzen moeten verzameld worden door volhardend speurwerk en karakteranalyse.

Het concept heeft potentieel, maar de personages zijn net iets te cliché. Iedereen op het eiland is getroubleerd, langzaamaan komen de details daaromtrent aan het licht door doorgedreven ondervraging en karakteranalyse en ondertussen doet ook het onderzoeksteam doet constant aan zelfreflectie over de eigen gedachten. In plaats van diepgang, creëert deze manier van werken bij mij vooral ergernis. Een personage te hard overanalyseren leidt niet tot herkenbaarheid of diepgang, maar tot clichématige betutteling en personages die uiteindelijk niets aan de verbeelding over laten.

Ook de details die tot de ontknoping moeten leiden waren halverwege het verhaal al duidelijk. Ze waren net iets te opzichtig geplant, ze waren uiteindelijk makkelijk met elkaar te verbinden, maar door omstandigheden bleven de rechercheurs er maar clichématig omheen draaien en werd de verbinding niet gelegd. Een doorzichtig rookgordijn dat mijn ergernis groter maakte. Als ik er doorheen kijk, waarom tot in de details uitgewerkte ervaren intelligente clichérechercheurs niet? Juist, net omdat dat ook een cliché is.

Het moet gezegd worden. De manier waarop de schrijfster zinsstructuren opbouwt en details kan beschrijven wekt bewondering. Het gebruik van dit talent echter heel wat minder.

Een boek met potentieel qua opzet en met een getalenteerde schrijfster, een schrijfster die uiteindelijk vervalt in pijnlijke clichés en overwriting. Ironisch genoeg een duidelijke parallel met een belangrijk personage. Ik blijf achter met een gevoel van onvervuld verlangen en teleurstelling.