Enkele verrassende elementen

In het tweede boek van de reeks ontdekt Richard dat de onderwereld mogelijk niet langer afgesloten is, waardoor de naamloze de wereld van de levenden kan binnendringen. Het lijkt er ook op dat het zijn schuld is en dat hij de enige is die het kan oplossen.
Dit verhaal bevat enkele verrassende en originele elementen. De hoofdverhaallijn zit goed en de toegevoegde volkeren/personages en hun interactie met Richard zit goed in elkaar. De groei van de held verloopt op een geloofwaardige manier.
Toch heeft dit boek twee ziektes die het deelt met zijn voorganger. Na een spannende openingsscene, valt het middenstuk wat in elkaar. De aanloop naar de zelfontdekking verloopt soms tergend traag. Zo is de reis naar het paleis van de profeten van naaldje tot draadje uitgelegd, maar wanneer hij daar eindelijk is, fietst hij in een rotvaart van ontdekking naar ontdekking en worden drie maanden in enkele hoofdstukken samengevat. En was potentieel om dat tempoverschil om te wisselen. Ook het einde verloopt op dezelfde manier, na honderden pagina's inleiding, komt alles net iets te snel en te mooi samen in een te korte eindscène.
Verder waren er ook hier weer enkele overbodige scènes die aanstuurden op verkrachting of seks. Er loopt bijna geen vrouw rond in de wereld van Goodkind die niet mishandeld en/of aangerand/verkracht is.
Al bij al een verrassendere verhaallijn dan het eerste boek. De verhaalelementen en personages zijn minder voorspelbaar en goed bedacht. Toch moet Goodkind nog wat leren spelen met zijn tempo en leren dat omschrijvingen van naakte vrouwen een verhaal niet per se goed maken.