Een bij zonder vleugels zoekt zijn weg.

Recensie: De bijenhouder van Aleppo.
Auteur: Christy Lefteri (Uitgeverij Mozaiek).
Een bij zonder vleugels zoekt zijn weg.
Het boek beschrijft het vluchtverhaal van Nuri en zijn vrouw. Hij was bijenhouder in Syrië en tijdens de oorlog besluiten ook zij te vluchten.
Het boek heeft een prachtige titel, het klinkt ambachtelijk. Je denkt daarbij niet meteen aan een heftig verhaal.
Afra, de vrouw van Nuri is de 2e hoofdpersoon in het boek. Ze is blind geworden, toen haar zoontje stierf. Aan het begin van het boek lijkt ze lamgeslagen en vastgezogen in haar blindheid, later blijkt ze veerkrachtig. Er overkomt haar veel op de reis, maar ze beseft dat drukte maken over wat haar aangedaan is, verlies van alles zal betekenen.
Daarnaast spelen een vriend en zijn gezin een grote rol in het boek. Hij vlucht eerst en bereikt het Verenigd Koninkrijk.
Het boek heeft een fijne stijl, heb boek leest lekker, ook op de e-reader. De hoofdstukken zijn behapbaar. Mooi vond ik de doorlopende lijn, verleden-heden en de verbinding van 1 woord daartussen. Ik denk dat dit in het fysieke boek nog mooier naar voren komt. De metaforen zijn poëtisch te noemen.
Volgens mij is 'LEVEN' het belangrijkste thema van dit boek, leven terwijl alles op z'n kop staat, uit je handen wordt gerukt, leven terwijl je zoon het leven laat en jij de keus hebt tussen blijven en sterven, of gaan en je kans op leven pakken. Hand in hand elkaar vasthoudend, zoekend en soms loslatend.
Opvallend in het boek is dat waan en werkelijkheid bij de bijenhouder elkaar soms afwisselen. Later in het boek wordt dit allemaal duidelijk en begrijpelijk. Christy Lefteri heeft dat mooi gedaan, langzaam dringt iets tot je door. Soms bladerde ik even terug om te kijken of ik het goed gelezen had, of iets over het hoofd gezien…
Ik vond de opbouw van het boek mooi. Korte hoofdstukken, weinig dialoog . Zo blijft er nog iets over voor de lezer om in te vullen.
Indrukwekkende passage is de zin: 'Het spijt me dat ik die sleutel ben vergeten'. Dit balt alle ellende samen én zorgt weer voor lucht in de relatie tussen Nuri en zijn vrouw.
Het boek heeft een duidelijk en hoopgevend einde. Je weet dat ze nog een lange weg te gaan hebben! Allemaal. Maar...dat ze elkaar weer gevonden hebben, geeft kracht voor de toekomst. Daarna gaat het vast nog niet over rozen, want een status krijgen, steeds weer je verhaal moeten vertellen en daarna inburgeren is een flinke klus. Veel vluchtelingen hebben moeite met het vinden van werk.
Beide stellen hebben forse beschadigingen door hun verleden, maar zijn ook veerkrachtig. Door met elkaar op te trekken in het nieuwe land én zich te mengen onder de burgers van het Verenigd Koninkrijk, maken ze een goede kans.
Lefteri heeft me met dit boek geraakt. Uit alle ellendige componenten wist ze een verhaal te maken dat zeker geloofwaardig is. De karakters zijn goed uitgewerkt en vooral het deel in Athene geeft een goede inkijk in het leven van vluchtelingen.
Mijn verwachtingen toen ik dit boek kocht waren: inzicht in een vluchtverhaal. Ik vind dat de schrijfster zeker aan deze verwachting voldaan heeft, het vluchtverhaal is echt tot leven gekomen. Zo is ieder vluchtverhaal natuurlijk anders. De vluchtelingen waar ik mee werk, vertellen vaak weinig over hun verleden, zijn vooral bezig met zich staande te houden in het nieuwe land. Dit gaf me een mooi beeld.
Veel mensen zouden dit boek moeten lezen, het zal hun beeld op vluchtelingen hopelijk veranderen. Ook op middelbare scholen kan dit boek goed op de leeslijst.
Pioen juli 2019