Persoonlijk tot op het bot

Koch zoals je hem nog niet kende.
Aangekondigd als het boek dat Koch schreef, nadat bij hem de diagnose uitgezaaide prostaatkanker was gediagnostiseerd.

De arts stelde hem de vraag, die de titel van het boek werd. En die een stevig nee opriep bij de schrijver.

Het boek gaat wel over de diagnose en hoe hij ermee omgaat. Dat best wel. Alles is anders en toch...en toch....je kunt besluiten om gewoon door te gaan met gelukkig zijn en leven.
In dit boek maakt hij een kader, verklaart min of meer waarom hij er niet eerder over wilde praten.
Dóórleven en doorléven, is denk ik de kortste samenvatting. Emoties zijn er, en kunnen zeker mondjesmaat geconsumeerd worden door degene die de ziekte krijgt en door zijn dierbare naasten. Een klein kringetje waar je het van moet hebben.
Ik ken de diagnose, ook op deze manier, van zeer dichtbij. Mijn partner en ik zitten in dezelfde situatie. Ook het eigenlijk al weten ( er waren klachten die je genegeerd hebt), niet weten ( er is nog niets aan de hand, er is nog geen diagnose) en toch wel al weten ( zodra de dokter het zegt, weet je, dat je het eigenlijk al wist) en er een draai aan weten te geven.
Koch verwoordt het op deze manier: ,,Mijn leven is als wonen op een vulkaanhelling. Je hoort steeds wat gerommel, voelt lichte schokken, en denkt: straks moeten we gaan ontruimen.”
En dan de kunst van het doorleven omarmen, met je hele hart en ziel. Leven tegen de klippen op en niet 'vechten' tegen kanker.
Koch leeft en schrijft door. Soms zal dat even niet gaan, vaak ook wel. Hij pakt zijn jeugd, vrouw en zoon/schoondochter liefdevol mee in dit boek. Het nieuwe appartement....kopen....
Op zijn Kochiaans. Hij is net een kubus, iedere keer laat hij je weer een ander vlakje van hetzelfde verhaal zien, waardoor een krachtig verhaal neergezet wordt, waar je zelf je eigen conclusies uit kunt trekken, mocht je dat willen. Het hoeft niet.
Pioen februari 2024